…Γιατί;…(ο Ιούδας)..

Τράβηξε πίσω τα μαύρα της μαλλιά που μπερδεμένα είχαν πέσει στα μάτια της μια και λύθηκε η κορδέλα που τα κρατούσε και ατίθασα ανέμιζαν στον άνεμο.

«Περίεργος αέρας αυτός που σηκώθηκε ξαφνικά», σκέφτηκε κοιτάζοντας ψηλά τα γκρίζα σύννεφα που πλησίαζαν από ανατολικά γοργά.

«Χμ…θα βρέξει. Να προλάβω.»

Στάθηκε για λίγο να βγάλει από το σανδάλι της τις πέτρες που είχαν τρυπώσει και την ενοχλούσαν στην ανάβαση. Από την υγρασία και την προσπάθεια ένιωθε τον ιδρώτα να κυλά ανάμεσα στα στήθη και στην πλάτη μουσκεύοντας τα ρούχα εκεί και στις μασχάλες..

«Μα πώς του ήρθε να ανέβει εδώ πάνω; Μου είπαν ότι πριν λίγη ώρα κατά δω τον είδαν να τραβάει. Μέρα που βρήκε! Θέλω να είμαι εγώ που θα του πω τα νέα. Αν και πρέπει να το ξέρει. Όλα τα ήξερε από την αρχή…»

Η μυρωδιά που ανέδυε το σώμα της τώρα της φάνηκε πολύ βαριά. Τόσες μέρες δεν είχε πλυθεί. Μόνο τα δάκρυά της πότιζαν το πρόσωπο και τροφή στο στόμα δεν θυμάται από πότε είχε να γευτεί..

Δευτέρα ήταν που είχε μαζευτεί η οικογένεια να φάνε…Τρίτη..; 

Μετά…. Μετά μόνο χολή και ξύδι….

Ακούμπησε στον κορμό ενός δέντρου ξέπνοη  μη χάσει την ισορροπία και έβγαλε το ένα της σανδάλι…..

Μα, όπως σήκωσε τα μάτια, τον είδε.

Για μια στιγμή η ανάσα δεν έβγαινε από τα χείλη, το στόμα στέγνωσε και ανοιχτό απέμεινε να χάσκει…Μαρμαρωμένη η στιγμή….μια στιγμή .

Και αρχίζει να ανεβαίνει τρέχοντας το λόφο.

«Γιατί;

 Γιατί;

 Γ Ι Α Τ Ι ; »  με μανία τον χτυπάει , σε κάθε σημείο που φτάνει και μπορεί.

« Γιατί; Αφού εσύ ήξερες! Γιατί;

Θυμάσαι; Μου το είχες πει. Πως τη νύχτα εκείνη δεν μπόρεσες να βάλεις μπουκιά στο στόμα σου. Πως τα μάτια σου βρύσες έγιναν και ανάβλυζαν καυτό αίμα.

-Δεν μπόρεσα, μου είπες. Δεν μπόρεσα!

 Το σώμα του να δαγκώσω, καυτή φωτιά! Δεν μπόρεσα! Κι ας ήξερα πως για αυτό με είχε διαλέξει. Ο εκλεκτός ήμουν, σε ένα σχέδιο αιώνια πριν υφασμένο. Κι εγώ μια φιγούρα με πορφυρή κλωστή, απομονωμένη σε μια γωνιά, να κλαίω……να κλαίω….Όχι, όχι σε εμένα αυτή η τιμή!  Όχι, όχι σε μένα αυτή η αγάπη! »

Μα, εκείνο το βράδυ, έκκληση έκανε στην αγάπη αυτή. Στο ψιθύρισε τρυφερά στο αυτί : «Ό,τι είναι να κάνεις, κάντο γρήγορα. Έφτασε η ώρα να με αγαπήσεις δίχως όρια. Κάντο…..για μένα…….για εμάς..Κάντο!»

Πεσμένη πια στο χώμα έγδερνε με νύχια βρώμικα τα μάγουλά της. Τις ματωμένες γροθιές έχωνε στο στόμα και τις δαγκούσε, να πνίξεις τις κραυγές που έγδερναν τα σωθικά της.

« Γιατί;» ψιθύρισε.

 «Αφού το ήξερες πως για αυτό σε είχε διαλέξει. Αφού το ήξερες.

Και σήμερα ερχόμουν να σου φέρω τα χαρμόσυνα νέα. Τρεις μέρες πέρασαν κι είναι πάλι πίσω! Γύρισε! Λαμπρός , με ένα φως απόκοσμο να μας λούζει κάθε φορά που τον κοιτάμε.

Κι ήθελα εγώ να σου το πω. Πρώτη εγώ! Που τυφλά σε αγαπούσα κι ας μην το είχα εκστομίσει ποτέ. Το ήξερες κι αυτό κάθε φορά που βυθιζόμουν στα υγρά σου μαύρα μάτια και ήθελα να πάρω τον πόνο που έβλεπα μέσα τους.

Η τυφλή! Δεν ήξερα ο πόνος αυτός πως ήταν της γνώσης, της επώδυνης σου μοίρας.

……Γιατί;  Γιατί δεν περίμενες; Γιατί;»

Κι απέμεινε φιγούρα σκυφτή, να δαγκώνει το χώμα και τις γροθιές της να ματώνει.

…….

 Κι από πάνω της ένα κορμί να λούζεται στη βροχή που ξέσπασε σαν κύματα ορμητικά σε βράχια…..

Να κρέμεται ….. Ο μοιραίος…….

Με μια ασημένια κλωστή να αιωρείται για πάντα σε γκρίζο ουρανό……….

      ———————————————-

-Σαν απάντηση στο ερώτημα στο ΕΣΟΠΤΡΟ