..Juno…

Τράβηξε προσεκτικά το χέρι της μην τον ξυπνήσει και σηκώθηκε αργά ψάχνοντας τον χιτώνα της. Έδεσε την κορδέλα στα μαλλιά της που τα είχε αφήσει ελεύθερα όλη τη μέρα , ξανακάθισε στο χώμα  κι αγκάλιασε τα γόνατα της κρατώντας τα σανδάλια στο χέρι. Έμεινε να τον κοιτάζει.

Είχε γεράσει αρκετά. Τα μακριά του γένια είχαν ασπρίσει όπως τα μαλλιά του , όπως και οι τρίχες στο στήθος.Κοιμόταν με τα χέρια διπλωμένα στην κοιλιά και το στόμα μισάνοιχτο αφήνοντας λίγο σάλιο να τρέχει στη γωνιά των χειλιών του καθώς ροχάλιζε.Οι ρυτίδες στο μέτωπο βάθαιναν με τα χρόνια και σακούλες υπήρχαν κάτω από τα μάτια του. Δύο χαρακιές ξεκινούσαν από τη μύτη και κατέληγαν στις άκρες των χειλιών του που κρέμαγαν προς τα κάτω.

«Γέρασες…. Πέρασε ο χρόνος από πάνω σου, άφησε σημάδια κι εσύ δεν θέλεις να τα δεις.»

 

Για μια στιγμή σάλεψε στον ύπνο του και γύρισε στο πλάι το κεφάλι. Ο λαιμός του κρεμούσε χαλαρός και το στομάχι φούσκωνε από το πάχος.

Αυτό το μεσημέρι ήταν χορτάτος όμως. Όπως τότε…

Θυμήθηκε μία μέρα που τον είδε να ανεβαίνει με ένα λευκό κύκνο αγκαλιά τα σκαλιά.

 Ψηλός , με κατάμαυρα μαλλιά και μία απίστευτη λάμψη στα μάτια.

Το στέρνο του πλατύ και καθώς κυκλοφορούσε ημίγυμνο, χάζευε τους μύες να διαγράφονται στην κοιλιά , στα μπράτσα, στους μηρούς του. Το κορμί του να γυαλίζει στον ήλιο από τον ιδρώτα και τα μαλλιά λυτά στους ώμους να ανεμίζουν. Ένας θεός στο κατώφλι της.

Πόσο ζήλεψε σαν τα ακροδάχτυλά του χάιδευαν απαλά τα φτερά του κύκνου.

Ήθελε να τρέξει , να τον πάρει από τα χέρια του και να τον πετάξει από το παράθυρο εκείνη ακριβώς τη στιγμή! Ή να κλείσει τα δάχτυλά της σφιχτά γύρω τον τρυφερό του , μακρύ λαιμό!

 Και μετά να ξαπλώσει στα πόδια του, να ακουμπήσει το κεφάλι της στα γόνατά του και να είναι τα μαλλιά της αυτά που θα χάιδευε με τόση τρυφερότητα.

Και δεν ήταν η πρώτη φορά.

Σήμερα όμως είχε νιώσει το πάθος του και την τρυφερότητα μαζί.  Θυμήθηκε πώς την κοίταζε από μακριά όσο περπατούσε με τα μαλλιά της να κατεβαίνουν σε χρυσές σκάλες μέχρι τη μέση της καθώς πήγαινε στο ναό να βοηθήσει στις ιεροτελεστίες.

Ημέρα ιερή  και οι γυναίκες εκείνη τη μέρα πήγαιναν  στο ναό της Juno Lucina,  απαλλαγμένες από κορδέλες στα μαλλιά, ζώνες και πόρπες στα ρούχα τους, χαλαρωμένες και όμορφες μέσα στη μικρή αίσθηση ελευθερίας τους.

Εκεί, στο δρόμο της επιστροφής, ένιωσε ξαφνικά ένα χέρι να της κλείνει το στόμα και να την τραβάει απότομα σε ένα σκοτεινό δρομάκι.

Πριν προλάβει να αρθρώσει κουβέντα την έριξε στην πλάτη  μαύρου αλόγου και με γρήγορο καλπασμό σύντομα έφτασαν σε ένα ξέφωτο σε κοντινό δασύλλιο.

Την άρπαξε στην αγκαλιά του και τα χείλη του σφράγισαν όσα θα ήθελε να του πει.

Υπήρξε κεραυνός, θύελλα και άγριο το σμίξιμό τους. Τραβώντας από τα μαλλιά το κεφάλι προς τα πίσω, δάγκωνε το λαιμό και τους ώμους της, κατέβασε το χιτώνα αφήνοντας γυμνά τα στήθη της στο στόμα του και τα βογκητά της τον ικανοποίησαν.

Τότε μόνο έγινε αεράκι, χάδι απαλό, ο σαγηνευτής, ο πλανευτής, ο εραστής που λατρεύει σώμα γυναικείο με χάδια, λόγια ψιθυριστά στο αυτί και φωτιές σε κάθε σημείο του κορμιού.

Ήταν τόσο πρόθυμος να την ικανοποιήσει, τόσο έτοιμος να δοξαστεί από εκείνην, που δεν άντεξε να μην του δείξει με κάθε τρόπο τον πόθο της, την απόλυτη παράδοση στο αντρικό στοιχείο, υποταγμένη σκλάβα στον αφέντη και θεό της.

Και ήταν ικανοποίηση στο βλέμμα του αυτό που έβλεπε όση ώρα έλιωνε κάτω από το σώμα του. Μέχρι που αποκαμωμένος έπεσε βαρύς πάνω της , χορτάτος από έρωτα και εγωισμό.

«Sabina» σου ψιθύρισα το όνομά μου που δεν είχες ρωτήσει όσες φορές εσύ με αποκαλούσες Λυδία.

Νέα γυναίκα έγινα για σένα, μια άγνωστη στο δρόμο σου .

«Δεν πειράζει. Ακόμα και τώρα σε αγαπάω. Κι ας μη με αναγνώρισες.

Παλιά και μοναδική μου αγάπη.

Θα γυρίσεις σπίτι με εκείνη τη λάμψη στο βλέμμα που είχα χρόνια πολλά να δω.

Περήφανος που μια κόρη λίγωσε στα χέρια σου και βογκούσε στα χάδια σου, παραδομένη στον έρωτά σου. Και με δυνατή φωνή θα καλέσεις τις αυλήτριες να παίξουν χαρούμενους σκοπούς και θα μου κλείσεις το μάτι γελώντας τρανταχτά σαν με δεις να περνώ πηγαίνοντας να ανάψω την εστία.

Ανάσα μου….εδώ θα είμαι , στο πέρασμα των χρόνων, αιώνια φλόγα σου.

Όταν οι σκάλες θα ραγίζουν αχρησιμοποίητες στους αιώνες και δεν θα ηχούν από βήματα λατρείας.

Όταν γεράσεις ξεχασμένος σε μια κορυφή βουνού.

Όταν δεν θα ανεβαίνει ψηλά τσίκνα από θυσίες προς τιμή σου και το όνομά σου θα ακούγεται χλευαστικά σε ψαλμωδίες.

Όταν σου κλέψουν τα σύννεφα και τις αστραπές και τα κάνουν δικά τους όπλα.

Όταν ξηλώσουν τους ναούς σου και θάψουν τις πέτρες στη θάλασσα.

Τότε αγάπη μου, θα χαϊδεύω εγώ τα μαλλιά σου τρυφερά και με πάθος θα φιλώ το στόμα σου.

Η αιώνια γυναίκα σου…..»

=========

Η Γιούνο (λατ. IVNO)
ήταν κύρια ρωμαϊκή θεότητα, αντίστοιχη με την Ήρα της ελληνικής 
μυθολογίας. 
Η Γιούνο ήταν σύζυγος του άρχοντα των θεών, Γιούπιτερ, και μητέρα του Μαρς. 
Αποτελούσε την Τριάδα του Καπιτωλίου μαζί με το Γιούπιτερ 
και τη Μινέρβα. Στην ετρουσκική μυθολογία, αντίστοιχη θεότητα της Γιούνο 
είναι η Ούνι.

Λατρεία

Κάθε χρόνο, την πρώτη μέρα του Μαρτίου, οι γυναίκες 
διοργάνωναν τη γιορτή Ματρονάλια, 
προς τιμήν της Γιούνο. Ο μήνας Ιούνιος, ο οποίος 
έχει πάρει το όνομά του από τη Γιούνο, θεωρούνταν η καλύτερη περίοδος για γάμο. 
Οι καλένδες κάθε μήνα ήταν επίσης αφιερωμένες στη Γιούνο, ενώ 
είχε κάποιες γιορτές προς τιμήν της την 1η Ιουλίου και 
στις 13 Σεπτεμβρίου.

 https://argolikivivliothiki.gr/2009/11/20/%CE%AE%CF%81%CE%B1/