κουτσό…

Θα ήθελα να μπορούσα να σας μιλήσω.

Να περιγράψω τις μέρες που πέρασα καρφωμένη σε ένα ξύλινο φάτνωμα παρέα με μια μικρή αράχνη.

Εκεί ψηλά, να αισθάνομαι πως βυθίζομαι στο σκοτάδι.

Και το ρολόι με σπασμένους δείκτες καρφωμένους στο μυαλό μου

Να ήμουν ικανή να εκφράσω την παράνοια .Το λαβύρινθο που παλινδρομούσα με την τρέλα και την κατάθλιψη, σφιχταγκαλιασμένα αδέρφια.

Όμως δεν έμαθα ποτέ λέξεις να σκαλίζω όμορφες.

Ούτε τα γράμματα που διδάχτηκα σχημάτισαν ποτέ τη λέξη Βοήθεια.

Είχα ράψει το στόμα με μια σκουριασμένη σακοράφα – η μοναδική κληρονομιά από τον πατέρα μου, που την κουβαλώ μήπως και μάθω πώς να την χρησιμοποιώ σωστά. Έφυγες νωρίς βλέπεις και ποτέ δεν μου μίλησες , δεν μου εξήγησες.

Την έχω κρυμμένη σε μια μικρή ρυτίδα δίπλα από τα χείλη και με αυτήν με ματώνω, ράβω το στόμα και τα αυτιά- μα, δεν έμαθα τα μάτια μου να ράβω.

Με την ίδια τσιμπώ τις παλάμες μου και τους μηρούς μου για να ξυπνήσω όταν πέφτω σε ύπνο άρρωστο.

Και να ΄μαι τώρα μπροστά σας να παίζω κουτσό. Να έχω ζωγραφίσει την καραμπάνα με άσπρη κιμωλία σε μαύρο δάπεδο- έτσι την λέμε εμείς.

Ξέρω- η κιμωλία στην πρώτη βροχή θα χάσει και πάλι τις γραμμές της κι εγώ θα πηδάω με ένα πόδι στο κενό.

Αυτό δεν θέλετε να μου πείτε;

Είναι όμως εκείνο το πιτσιρίκι που με συνοδεύει.

Εκείνο το μικρό μελαχρινό και σγουρομάλλικο παιδί που χαχανίζει κάθε φορά που τα κεραμιδάκια μου πετάει με την μπάλα του και μετράει τα τετράγωνα που χάραξα με κιμωλία.

    1-2 και 3, 4-5 και 6 , 7 και 8 ,  και ξανά πίσω …

 

Αυτό φοβάμαι μήπως τρομάξω και χαθεί , όχι εσένα, εσένα, εσάς …

Ίσως αυτό με μάθει κάποτε να μιλάω μπροστά σας και να βάζω ξανά τα γράμματα σε σειρά, όμορφες λέξεις να σχηματίζω.