Η Πενθεσίλεια …

 

Για να σου μιλήσω για την Πενθεσίλεια θα έπρεπε να αρχίσω με την περιγραφή της εισόδου της πόλης. Εσύ σίγουρα φαντάζεσαι να ορθώνονται μέσα από τη σκονισμένη πεδιάδα κάποια τείχη, να πλησιάζεις βήμα το βήμα την πύλη που φρουρείται από φορατζήδες που ήδη κοιτούν στραβά τους μπόγους σου. Ώσπου να φτάσεις στην πύλη, βρίσκεσαι ακόμα έξω από την πόλη. Μέσα θα βρεις μόλις περάσεις κάτω από την αψίδα. Αμέσως θα σε περικυκλώσει η συμπαγής οντότητα της πόλης. Χαραγμένο σε μια πέτρα υπάρχει ένα σχέδιο που θα σου αποκαλυφθεί αν ακολουθήσεις μια γεμάτη

γωνίες διαδρομή.

 Αν πιστεύεις όλα αυτά κάνεις λάθος : στην Πενθεσίλεια είναι διαφορετικά. Πάνε ώρες που προχωράς και δεν είναι ξεκάθαρο αν βρίσκεσαι μέσα στην πόλη ή αν είσαι ακόμα έξω από αυτήν. Όπως μια λίμνη με χαμηλές όχθες που χάνεται σε βάλτους, έτσι και η Πενθεσίλεια απλώνεται για μίλια γύρω από μια πόλη-χυλό που διαχέεται στην πεδιάδα : πρόκειται για χλωμές λαϊκές κατοικίες που γυρίζουν τις πλάτες τους σε κακοτράχαλους κάμπους , ανάμεσα σε ξυλοφράχτες και στέγαστρα από λαμαρίνα.

..Κι όμως εσύ προχωράς και βρίσκεις κι άλλα αόριστα εδάφη …

Αν ρωτήσεις τους ανθρώπους που συναντάς : «Για την Πενθεσίλεια;» κάνουν ένα νεύμα που δεν ξέρεις αν σημαίνει « Εδώ» , ή αν σημαίνει «Παραπέρα», ή «Κάπου εδώ γύρω» ή ακόμα «Από την αντίθετη πλευρά».

…Αν υπάρχει, κρυμμένη σε κάποια εσοχή ή σε κάποια πτυχή αυτής της ξεχειλισμένης γειτονιάς, μια Πενθεσίλεια αναγνωρίσιμη από ανθρώπους που έζησαν σ’ αυτή, ή αν η Πενθεσίλεια είναι μόνο ένα προάστιο του εαυτού της και έχει το κέντρο της σε πολλά μέρη, έπαψε να σε ενδιαφέρει. Η ερώτηση που τώρα αρχίζει να στριφογυρίζει στο κεφάλι σου είναι πιο αγχώδης : έξω από την Πενθεσίλεια υπάρχει ένα έξω; Ή μήπως , όσο κι αν απομακρύνεσαι από την πόλη, το μόνο που τελικά κάνεις είναι να περνάς από τη μία αβέβαιη κατάσταση στην άλλη και να μην καταφέρνεις ποτέ να ξεφύγεις;

                         ~~~~~ Italo  Calvino –  Αόρατες πόλεις ~~~~~~