Ναι, αλλά τι; …

 

Μεγάλωσα με το να μη χρωστώ κι όλο αισθανόμουν ότι χρωστούσα. 

Σε γονείς, σε αδέρφια, σε γκόμενους, στην κοινωνία, σε θεούς και διαβόλους.

Ντυνόμουν και τα ρούχα μου γδέρνανε το κορμί , ξένα και δανεικά τα ένιωθα κι όλο φαγούρα με έπιανε ανάμεσα στα στήθη .  Αυτό που με τρόμαζε όμως ήταν πως όταν σήκωνα τις μασχάλες μύριζα ξένο ιδρώτα, δανεικό κι αυτόν.

Μα δε χρωστούσα. Έτσι με έμαθαν, έτσι ζω. Δάνειο δεν πήρα ποτέ μου και τις κάρτες τις μετρούσα δόση -δόση μαζί με τζούρες πικρού καφέ και στριφτού τσιγάρου, μην τυχόν και μου ξεφύγουν στο μέτρημα. Μετρούσα τα λόγια μου, τις αναπνοές, τα βλέμματα, τα χιλιόμετρα, τα βήματά μου. Ήξερα πόσα βήματα είναι από το τραπέζι της κουζίνας ως το κρεβάτι, πόσα από τον καναπέ ως την πολυθρόνα με το κουτσό πόδι ή τη σκοτεινή παραφορτωμένη βιβλιοθήκη με τις γυάλινες πορτούλες , τις μπιζουταρισμένες και θολές και βρώμικες. Σαν τυφλός ήξερα βήμα-βήμα το δωμάτιο, το διάδρομο, πόσα βήματα είναι μέχρι το ασανσέρ, πόσα με χωρίζουν από την πόρτα της πολυκατοικίας μέχρι τον κάδο απορριμμάτων. Δεκαεννιά. Κι αυτό αν περπατούσα κανονικά. 19 και μισό αν σκεφτόμουν κάτι και 17 αν βιαζόμουν.

Όλα, όλα τα είχα μετρημένα. Δεν είχα ξεχάσει κάτι. Έτσι δεν είναι; Κι όμως …

Κάθε βράδυ που έπεφτα στο κρεβάτι, τέσσερα βήματα από την πόρτα, για αρκετή ώρα δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια μ ου. Μια αίσθηση τριβέλιζε το μυαλό μου ότι κάτι που είχε διαφύγει, κάτι δεν είχα υπολογίσει, δεν είχα μετρήσει, κάτι χρωστούσα, κάτι, κάτι, κάτι ….

Αλλά τι; 

 

Πενήντα ένα χρόνια ζω και από τότε που έμαθα να μετράω , από τότε που η μάνα μου με έμαθε να τα μετράω όλα, από εκείνο το μεσημέρι που καθάριζε το τραπέζι κι εγώ κουβαλούσα τα πιάτα στο νεροχύτη κι έσταζε η βρύση κι όλο την έσφιγγα κι όλο έσταζε και φοβόμουν ότι κάποια μέρα θα ξυπνούσα και το μάρμαρο θα είχε αποκτήσει μια μαύρη τρύπα που θα έφτανε στο πάτωμα από τις σταγόνες που θα το έτρωγαν, από κείνη τη μέρα ξαπλώνω κι όλο με τρώει η έγνοια ότι κάτι ξέχασα.

Ναι, αλλά τι; Τι;    …