Μέχρι χθες….

Πέρασε πάνω από ένας χρόνος που η επαρχιωτοπούλα αποφάσισε να μετακομίσει στην μεγάλη πρωτεύουσα. 

Ποτέ δεν  μου άρεσε αυτή η πόλη. Κάτι που σπούδασα Θεσ/κη και η πόλη αυτή κάλυψε με το παραπάνω τις ανάγκες μου για κόσμο, εμπειρίες και ενηλικίωση, κάτι που οι ρυθμοί μου ποτέ δεν ήταν γρήγοροι, κάτι που είχα συνηθίσει σε μια καθαρή επαρχία, όπου οι παραλίες , οι πεδιάδες και τα βουνά με τα δάση της και τις σπηλιές και τις λίμνες γέμιζαν την ψυχή, τα μάτια, την καρδιά, κάτι το ιδιόρυθμο του χαρακτήρα μου και οι ανάγκες που δεν είχαν καμία σχέση με την πολύβουη πρωτεύουσα, μου έκαναν τρομερά δύσκολη την προσαρμογή.

Προσπάθησα, ή ίσως έτσι νομίζω. Αλλά έπεσα- ή επέλεξα ή έτυχε; – σε ανθρώπους σκληρούς, εγωιστές, έντρομους μέσα στο άγχος τους, τη μοναξιά τους  ή την ανάγκη τους να επιβιώσουν σε βάρος του άλλου, με αναίδεια, έλλειψη ευαισθησίας, ευγένειας και ανατροφής, άτομα  που χτυπάνε στους τοίχους του μετρό, στα λεωφορεία, στο δρόμο, μέσα στα αυτοκίνητά τους, στα μαγαζιά, σαν αιχμάλωτα ζώα που αλαφιασμένα κινούνται σπασμωδικά και επιτίθενται χωρίς να ξέρουν τον στόχο, μόνο να επιτεθούν, να εκτονωθούν, να εκδικηθούν για αυτή την αιχμαλωσία, τη μιζέρια, την ανάγκη επίδειξης, το μιμητισμό, την έλλειψη, την έλλειψη, την έλλειψη…

Πήγα στη θάλασσα και έψαξα να βρω τη γωνιά μου. Δεν βολευόμουν. Με έπνιγαν τα μαγαζιά τριγύρω, η βρώμα, τα κτήρια που καταπάτησαν τα πεύκα, την άμμο , τα ίδια τα κύματα.

Ανέβηκα στο βουνό κι όμως κι εκεί συνάντησα τις εξατμίσεις μηχανών που μέσα στην ησυχία σκάλιζαν το χώμα, φρέναραν στη σκόνη και τα φύλλα και σου πετούσαν κατάμουτρα τον εγωισμό και την αδιαφορία τους.

Μπήκα στα μεγάλα εμπορικά κέντρα και στιμώχθηκα ανάμεσα σε άχρηστα, λαμπερά και ακριβά αντικείμενα κρεμασμένα σε κοινή θέα, σπρώχτηκα από κακομαθημένους εφήβους με γυαλιά τεράστια, ύφος μπλαζέ και πορτοφόλι του μπαμπά που καλύπτει την απουσία του από το μεγάλωμα των παιδιών.

Έκανα βόλτες σε πλατείες και σκόνταψα στα σκουπίδια μιας  πόλης που πεθαίνει φτωχή, αγράμματη και απολίτιστη, ρατσίστρια και εκδικητική απέναντι στους αδύναμους.

Εργάστηκα και συνεργάστηκα με ανθρώπους που έμαθαν σε κλίκες και δεν απλώνουν εύκολα το χέρι , ούτε ανοίγουν εύκολα την καρδιά και το σπίτι τους.

Απογοητεύτηκα από «φίλους» που δεν εμφανίστηκαν ποτέ να γλυκάνουν τον ερχομό σε μια σκληρή πόλη. Φίλοι-μπαλόνια.

Πολλές φορές θέλησα να καταγράψω όσα έζησα, όσα βίωνα καθημερινά για να βγουν από μέσα μου, μήπως και αποκτήσουν μια ελαφράδα, αλλά οι μέρες που μου χτυπούσαν το τζάμι απαιτητικά δεν μου επέτρεψαν να το κάνω.

Και τέλος, μέσα σε αυτή την άσχημη πόλη, ήρθε ένα μωρό να κάνει τη ζωή αλλιώς. Να κάνει τα μέχρι χθες σημαντικά, τόσο ασήμαντα.