Χιόνι…

Έπεφτε χιόνι από τα μεσάνυχτα. Μέσα από το τζάμι κοιτούσε τις πυκνές νιφάδες μέσα στα φώτα της πόλης. Κάπου κάπου τα φώτα ενός αυτοκινήτου στο βάθος, ανάμεσα στα δέντρα και στα κτήρια. Να χαρεί ή να αγχωθεί για την αυριανή έξοδο; Το χιόνι ήταν σπάνιο στον τόπο της κι όταν το έβλεπε αισθανόταν να πέφτει πάνω της λίγο από τη μαγεία των παραμυθιών. Από κάπου θα ξεπροβάλει κι ένα ξωτικό, δεν μπορεί. Βγήκε στο μπαλκόνι κοιτώντας δεξιά κι αριστερά, να προλάβει να το δει πριν κρυφτεί. Μόνο νιφάδες. 

Και το ξημέρωμα-έμεινε μέχρι το ξημέρωμα πίσω από το τζάμι να κοιτάει το χιόνι- ένα περιστέρι κάθισε στα κάγελα του μπαλκονιού. Ηρέμησε. Μια ζωντανή παρουσία μέσα σε τόση ησυχία, μέσα στην ερημιά. Το περιστέρι, εκείνη κι ένα πλάσμα τυλιγμένο σε γαλάζια κουβερτούλα που ανάσαινε ήρεμα στον ύπνο του.

 Ξημέρωνε η 7η ημέρα, η  μέρα της δημιουργίας ολοκληρώθηκε.