once upon a time…

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένας λαός συμπονετικός. Έτσι αυτοσυστηνόταν.

Ξέρεις, αυτός που ακούει τον πόνο του απέναντι ή όσο πιο μακρινού, και λέει ένα «απαπα!’ τς τς τς» , ρίχνει 2 ευρώ σε έναν έρανο ή τηλεμαραθώνιο και πλακώνει τις πίτσες και τις Cola μετά.

Κάποτε λοιπόν ακούγαμε για τους Αλβανούς , Βούλγαρους και πρώην Σοβιετικούς μετανάστες, για τα απελπιστικά ημερομίσθια, για την αδυναμία ενός καθηγητή να ζήσει με το μισθό του στη Βουλγαρία (αυτό το θυμάμαι χαρακτηριστικά, καθώς είχε αναπαραχθεί από κάθε ΜΜΕ) καθώς του έφτανε μόνο για γάλα κάθε μέρα ή για ψωμί.

Θυμάμαι πόσο μεροκάματο έδιναν οι κτηματίες ή εργολάβοι στους Αλβανούς μετανάστες, πόσο πληρωνόταν ο Γεωργιανός μηχανικός που τώρα καθάριζε πατάτες σε ένα εστιατόρειο ή η Βουλγάρα δασκάλα που καθάριζε σκάλες. 25 ευρώ τη μέρα κι αυτά πολλά ήταν.

Και κοιτάω το μισθό του συντρόφου μου τώρα πια.Ξέρεις πόσο γυρίζει το μεροκάματο, ρε φίλε; Τόσο όσο αυτό των Βούλγαρων, Ρώσων , Αλβανών, Πολωνών του 2000.

Αυτό ζούμε ως Έλληνες. Στην ίδια μας τη χώρα γίναμε μετανάστες. Μετανάστες για να βρούμε δουλειά σε άλλη πόλη, μετανάστες όσο αφορά το μεροκάματο και τα εργασιακά δικαιώματα.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 και αρχές δεκαετίας 2000, πληρώναμε την Ουκρανή για να καθαρίσει τα χαλιά μας και τα μπαλκόνια του σπιτιού που αγοράσαμε με στεγαστικό δάνειο μιας τράπεζας , αυτότο σπίτι που τώρα στο ζητάει πίσω. Βλέπαμε ειδήσεις για τη Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο στην plasma οθόνη που κρεμούσαμε με περηφάνια στον τοίχο του σαλονιού και απορούσαμε πώς οι άλλοι ακόμα έχουν τις απλές τηλεοράσεις και δεν ακούγαμε τις βόμβες που έσκαγαν στη γειτονιά μας.

Κανονίζαμε σε ποιο μπουζουκτσίδικο- κέντρα διασκέδασης πια, με In τραγουδιστές που τα ΜΜΕ τα πλασάρουν ως ΠΟΠ ενώ είναι μαύρα σκυλιά της νύχτας- θα πετούσαμε γαρύφαλλα και θα ανεβαίναμε σε τραπέζια να επιδείξουμε το solarium , botox, λιπαναρρόφηση, στρίνγκ, ρούχο LAK ή Berberry’s .

Μπαίναμε μετά στο SUV μας που πλήρωνε ο μπαμπάς ή πήραμε με το αυτοκινητοδάνειο (εκείνο που πήραμε πριν το διακοποδάνειο) και κατηφορίζαμε σε after ή σε ένα μπουγατσατζίδικο μόνο για ψαγμένους σαν εμάς.

Δουλεύαμε στη δουλειά που μας έβαλε το μέσον που έγλειψαν και ψήφιζαν οι γονείς για να μας δώσουν το καλό παράδειγμα, καπνίζαμε αριμανείως στα μούτρα του πελάτη που τολμούσε να μας διακόψει από το chat και να μας αναγκάσει να δουλέψουμε, λαδώναμε τον τύπο να μας περάσει από ΚΤΕΟ, να μας δώσει δίπλωμα, να μας γιατρέψει, να μας βγάλει την οικοδομική άδεια, να μας δώσει ένα χαρτί από υπηρεσία , να μας εξυπηρετήσει στο δημόσιο και όταν γυρίζαμε σπίτι και βλέπαμε ειδήσεις πάλι-αυτές τις ανεξάρτητες και αντικειμενικές- κουνούσαμε το κεφάλι και βρίζαμε για τον διεφθαρμένο υπάλληλο ή τον απάνθρωπο αλλοδαπό που έκλεψε.

Και τώρα ρε φίλε, όλο αυτό το παραμύθι έσκασε στα μούτρα σου.

Είσαι ο Βούλγαρος που δουλεύει με 20 ευρώ το 8ωρο.

Είσαι αυτος που δέχεσαι κάθε μείωση μισθού, κάθε καταπάτηση των εργασιακών σου δικαιωμάτων αρκεί να μην είσαι άνεργος.

Είσαι ο αρχιτέκτονας/καθηγητής/γιατρός/βιολόγος που ψάχνεις δουλειά στην Αυστραλία.

Είσαι αυτός που θέλεις να γίνεις μετανάστης για μια καλύτερη ζωή.

Είσαι αυτός που σε κοιτούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και σε λυπούνται.

Είσαι αυτός που σε κοιτούν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και σε λένε Διεφθαρμένο.

Κι ακόμα καυχιέσαι ρε φίλε για τη δημοκρατία σου, την ανωτερότητα της ελληνικότητάς σου , για το βόλεμά σου;

Να τα χαίρεσαι ρε φίλε.

Πάρε τώρα τα χάπια σου και άντε …. ναρκώσου….ρε φίλε!