θυμήθηκα…

….όλους αυτούς και όλες αυτές που γνώρισα εδώ μέσα από παλιά.

Αντί να κοιμάμαι διαβάζω παλιά μου ποστ και ανησυχώ. Έγραφα με μια αλαζονεία και ενίοτε με έναν πεισσιμισμό απίστευτο.

Αλλά έγραφα.

Εδώ και καιρό κατάλαβα ότι με έφησε η «πένα» μου. Οι λέξεις ξεχνάνε να  περάσουν το κατώφλι μου. 

Θυμάμαι που κάποτε μου έρχονταν πριν τον ύπνο και σηκωνόμουν στα σκοτάδια να τις καταγράψω.

Εδώ και καιρό ούτε λέξεις ούτε όνειρα σαν κλείσω τα φώτα.

Η καθημερινότητα.

Οι υποχρεώσεις.

Μήπως ωρίμασα;

Αν είναι αυτό, δεν το θέλω. Ας μείνω ανώριμη κι ας πέρασα τα 40. Μπορώ να ζητήσω επιστροφή;

Κι όσοι/ες γνώρισα και είπαμε τόσα…άνεμος, σκόνη, φτερά, καπνός.

Δεν φταίνε μόνο αυτοί.

Εγώ ξέχασα.

Ή έβγαλα μαχαίρι .

Ή είδα καθαρά.

Ή απλά προσπέρασα.

Πριν κάποια χρόνια υπήρχε μια γειτονιά.

Απόψε πέρασα από τα δρομάκια της και δεν είδα παράθυρο ούτε πόρτα που να έχω ξαναδεί.