οι ώρες μιας εν εξελίξει άνεργης…

Κυριακή.

Η τελευταία Κυριακή που θα με οδηγήσει σε Δευτέρα ως εργαζόμενη. Από την Τετάρτη τέρμα πια η εργασιακή μου δραστηριότητα. 

Εδώ και λίγα χρόνια κάθε χρονιά γίνεται δυσκολότερη να βρω εργασία. Είμαι -μάλλον, με έκαναν- μια ωρομίσθια εκπαιδευτικό με ΑΠΥ και χωρίς 

κανένα δικαίωμα. Ανήκω σε εκείνη την ομάδα εργαζομένων που δεν προσμετρώνται στους ανέργους- έχω ανοικτά βιβλία, δηλαδή είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, βω τι δόξα! ω, τι δόξα!- και σε εκείνη την ομάδα πολιτών που βρέθηκε να χρωστά χωρίς να ξέρει τον λόγο- όχι, τον λόγο τον ξέρω: κακή λειτουργία του ΤΕΒΕ, έλα όμως που οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν ευθύνες ενώ εμείς δεν μπορούμε να επικαλεστούμε άγνοια νόμου (νομικά και πολιτικά τερτίπια).

Ανήκω στην ομάδα των πολιτών που έχουν ένα σωρό επιμορφώσεις και εμπειρία αλλά δεν προσμετράται η προϋπηρεσία τους πουθενά εκτος συγκεκριμένων φορέων, κι εκεί με διαφορετικά κριτήρια κάθε φορά. Καθε χρόνο τέτοια εποχή τελειώνει το πρόγραμμα στο οποίο απασχολούμαι και δεν ξέρω κάθε φορά αν θα ξαναδουλέψω, πού και πότε. 

Από Τετάρτη λοιπόν άνεργη χωρίς κάρτα και χωρίς επίδομα ανεργίας, με υποχρεώσεις προς το κράτος και καμία υποχρέωση του κράτους προς εμένα.

Από Τετάρτη λοιπόν, θα τα λέμε αλλιώς…