Νυχτερινό…

Πέφτουν τα χρυσάνθεμα από τα μάτια και καταλήγουν στο ρυάκι της καθημερινότητάς σου.

Χαμένος σε σκέψεις ακολουθείς τα ίχνη ενός σκούρου σκύλου με φουντωτή ουρά και το ένα του αυτί δαγκωμένο.

Το αγαπάς αυτό το σκυλί για τις ουλές του .

Ένα μεσημέρι σε βρήκα μέσα σε μια λιμνούλα από το τρίχωμά του. Άλλος θα αγαπούσε το σκυλί για το σγουρό του παλτό.

Εσύ το είχες ξυρίσει. Έτσι βρήκες τις ουλές του. 

Μια ζωή να ψάχνεις κάτω από την επιφάνεια . Σε ήξερα. Δεν ήξερα το γιατί. Ακόμα δεν το ξέρω.

Το σπίτι σου σκοτεινό λες κι είναι πάντα νύχτα. Ούτε για αυτό ξέρω το γιατί.

»  Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα

Κι όλα τα δάχτυλα σιωπή.

Έξω από το ανοικτό παράθυρο του ονείρου

σιγά σιγά ξετυλίγεται

η εξομολόγηση 

και σαν θωριά λοξοδρομάει

προς τ’ άστρα. »  (Ο.Ελύτης)

Advertisement