Σε γκρίζο…

    

 

Δεν ήταν ακριβώς εικόνα. Δεν μπορούσα να το εντοπίσω. Κάτι φευγαλέο ήταν. Κάτι…

 Γκρίζα χοντρά γράμματα έτρωγαν ένα ροζ-μωβ φόντο, κινιόντουσαν αργά αλλά αποφασιστικά κι έτρωγαν πόντο πόντο το φόντο που ξεθώριαζε στις άκρες.

Έπιασα το κεφάλι μου Πονούσε. Δεν ήταν η εικόνα μόνο. Ίσως ήταν τα τσιγάρα που είχα σκοτώσει στο τασάκι και στα πνευμόνια μου. Ίσως και η βότκα που πάγωνε

στο ψυγείο. Γμτ, πονούσε φρικτά το κεφάλι μου.

Άναψα ακόμα ένα τσιγάρο και φυσώντας τον καπνό κόλλησε η ματιά μου στην παραφορτωμένη βιβλιοθήκη απέναντί μου. Ένα γκρίζο άλμπουμ στριμωχνόταν 

ανάμεσα στον Μπουκόσφσκι και τον Καζαντζάκη.  Το φοιτητικό μου παρελθόν. Όταν νόμιζα ότι θα γινόμουν θεός και έγινα άθεος και άκληρος. 

Να΄το! Στην εσωτερική σελίδα με γκρίζο μαρκαδόρο ζωγραφισμένο πάνω σε ένα ροζ-μωβ φόντο,  «1995- η εποχή των θεών».

Χαχαχαχα! Το γέλιο ξέσπασε μέσα από τον καπνό και τα σωθικά μου μαζί με ένα βήχα άγριο.

Η εποχή των μικρών θεών. Η εποχή που ονειρευόμουν. και δεν ξεχνούσα.

Ενώ τώρα ξεχνάω.  Ότι  ζωή είναι αυτή η στιγμή και παφ! έφυγε κιόλας. Η ζωή είναι απλά στιγμές παρελθούσες. 

Συνήθισα να λέω ζωή εκείνη που ονειρεύτηκα και ξεχνώ ότι ζωή είναι αυτή η στιγμή που ζω.

Και παφ! έφυγε.