εγώ δεν είμαι ποιητής…

.....δεν είμαι ούτε καν καλλιτέχνης.

  

Δεν ζω με τις λέξεις να φουσκώνουν μέσα μου ποτάμι , απεγνωσμένες να ξεχυθούν. Οι ρίμες δεν μου μιλούν, ούτε οι προτάσεις σχηματίζουν αριστουργήματα παραθετημένες και συνδεδεμένες.

Δεν μπορώ να ζωγραφίσω νιώθοντας το χέρι μου να τρέμει μπροστά στον καμβά, τις γραμμές να με καλούν και τα χρώματα να μετουσιώνονται σε μορφές, το φως να σπάει σε κομμάτια και τις σκιές να γλυστρούν στο περιθώριο τρομαγμένες από την ουσία.

Δεν αλλάζω πρόσωπα σε μια σκηνή μαζί με τα κοστούμια, δεν πεθαίνω από το δηλητήριο της αγάπης, δεν γέννησα θύελλες πάθου και καταιγίδες πόθου, ούτε τον πάλλευκο λαιμό μου τον σφίγγουν τα σκληρά χέρια ενός ζηλιάρη συζύγου.

Δεν θα ζήσω στην ανάμνησή σας μέσα από λέξεις, μουσική, χρώματα και φόρμες.

 Δεν ξέρω καν αν θα επιζήσω στην ανάμνησή σας.

Αναρωτιέμαι όμως…

Πώς κάποιος ονομάζει εαυτόν καλλιτέχνη; Ποιητή, ζωγράφο, συγγραφέα, μουσικοσυνθέτη; Πώς υπογράφει κάτω από το όνομά του με αυτή την ιδιότητα;

Μην με παρεξηγείς. Δεν αναφέρομαι σε εσένα που ανασαίνεις μόνο για την τέχνη Σου, που έχεις παράγει και ανθίσει Τέχνη, που σε γνωρίζουν και πέντε άνθρωποι ουσίας εκτός από τους φίλους και συγγενείς σου,

Ομιλώ για εκείνους που η υπογραφή «συγγραφέας», «ποιητής», «συνθέτης» μπαίνει ανερυθρίαστα μετά από μια προσπάθεια και μόνη.

Για εκείνους που αποκτούν μια μελαγχολία στο βλέμα, γιατί έτσι ταιριάζει στην ελίτ της κουλτούρας, λες και η κουλτούρα υποφέρει από μόνιμη κατάθλιψη και δεν γελά ποτέ.

Για εκείνους που μια «ομάδα» με κοινά χαρακτηριστικά, άσχετα από την αισθητική, τους στηρίζει , προωθεί, πληρώνει, κάνει γνωστούς για να εξυπηρετήσεουν τα συμφέροντά της.

Για εκείνους που η υπογραφή τούτη αντικατοπτρίζει τον στρεβλό αυνανισμό τους: ικανοποίηση , κορύφωση, χόρτασμα και ένα «φτου σου πούστη μου, πάλι έγραψες» χωρίς να συνειδητοποιούν ότι λείπει η πλήρωση και η αναγνώριση που φέρνει το καθρέφτισμα, το άλλο πλευρό, ο άλλος.

Μόνοι με τη φούχτα τους χαριεντίζονται υπερήφανοι που τα κατάφεραν τόσο καλά!