Αγαπημένε.
Ομολογήσαμε μέσα στη νύχτα τον έρωτα. Ψιθυρίσαμε το Σ’ αγαπώ χίλιες φορές
Η απουσία παρούσα
Δεν ελπίζω. Δεν ποθώ.Δεν υπόσχομαι βήμα κοινό
Ξενύχτησες.
Ίσως αρνήθηκες ,ίσως χαμογελάς
Εγώ θα ονειρεύομαι, θα πλάθω τις εικόνες
κατά πώς τις θέλω
Μόνο που , αγαπημένε, περίμενε
πριν ξεθωριάσεις.
Ξέχασα την μυρωδιά του κορμιού σου
Και λείπεις από τις υπόλοιπες αισθήσεις μου έτσι.
Μένω να ακροβατώ στον πικραμένο λυγμό του ονείρου
Αγαπημένε
Logia Stin Limni / Λόγια στη Λίμνη 
Ξέχνα εγώ λέω. Η απουσία είναι ένα είδος ουσίας σημαντικής.
Ξεχνάμε για να μπορούμε να ελπίζουμε αλλά και να ποθούμε και πάλι.
Κάπως έτσι πολεμάμε 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα 🙂
Η απουσία σημαντική ουσία…ναι!
Αλλά να πολεμώ και να ξεχνώ , η μοίρα δεν το θέλει
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλημέρα…όμορφο κείμενο…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Σε ευχαριστώ ΑναΪς για τα καλά σου λόγια
Σχεδόν αυθόρμητο το κείμενο κι είχα καιρό να γράψω )
Καλημέρα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πενθεσίλεια……η μουσική του τραγουδιού της επιλογής σου
γεμίζει πανέμορφα το χώρο με το δικό του ιδιαίτερο άρωμα.
Εξαίρετο θα έλεγα.
Τώρα αν το πάρεις και το δέσεις με τους στίχους σου γίνεται ένα
εξαίρετο coctail συναισθημάτων και έκφρασης.
Χρόνια πολλά κορίτσι μου και να γράφεις συχνότερα……!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη μου , *με 2 -ν- εσύ*, δεν είναι φοβερό το τραγούδι; Αν
και παρακολουθούσα τους Κατσιμίχα, αυτό δεν μου είχε διαφύγει.
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια ως γνήσιος gentleman 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Κάτι που δεν μπορεί ίσως να εξηγηθεί λογικά, είναι μια
ακαταμάχητη αλήθεια !
Ενίοτε, η «Απουσία» είναι πιο κραυγαλέα στη ζωή μας ,απ’ ότι η »
Παρουσία….»
Ίσως φταίει η απόσταση που ωραιοποιεί πρόσωπα και καταστάσεις
,ενώ η
«Παρουσία» περνάει από κόσκινο ….
Υπέροχοι, μοναδικά αισθαντικοί οι στίχοι σου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ναι, η απουσία που σηματοδοτεί το ανεκπλήρωτο και για αυτό το
μόνιμα χαραγμένο.
Σε ευχαριστώ Λυγερή μου 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πενθεσίλεια,
Καιρό είχες να ασχοληθείς με, έστω πονεμένα, κείμενα.
Που βρήκες τον χρόνο;
Καλό κείμενο. Όμως (κάποτε με είπες αυστηρό κριτή) έχεις γράψει
πολύ καλύτερα. Για επανέκαμψε. Λίγη προσπάθεια θέλει.
Θα συμφωνήσω με την προηγούμενη σχολιάστρια. Η «απουσία» πάντα
είναι πιο σκληρή, πιο ηχηρή, πιο εκκωφαντική. Και ίσως πληγώνει πιο
πολύ από την παρουσία. Αυτό φυσικά αφορά σε παρουσίες που σημάδεψαν
ζωηρά τη ζωή σου, και άφησαν ανεξίτηλα σημάδια που ο χρόνος τα
γρατσουνάει συνέχεια και πολλές φορές τα ματώνει. Και τότε είναι
που νοιώθεις τον χάροντα να ανασαίνει στο αυτί σου.
Νάσαι καλά Πενθεσίλεια.
whyline
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπημένε (ναι, καλύτερο από το αγαπητέ) whyline σε πεθύμησα.
Όπως πεθύμησα και τον χρόνο να ανασαινω και να βγαίνουν οι σκέψεις
αβίαστα και με ποίηση. Για αυτό δεν είναι το καλύτερο που μπορώ ,
αυτό το κείμενο. Είναι το καλύτερο που μπορώ όμως τώρα.
Να περάσεις ξανά…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να ξαναπεράσω λοιπόν. Ναι.
Και μόνον οτι δεν κοιμάμαι τέτοια ώρα δείχνει ότι με κατατρυχουν:
Έννοιες, προσωπικές, οικογενειακές, σωστές ή λαθεμένες. Αχάριστο με
είπε κάποια. Δεν έχει άδικο. Και μόνο ότι είμαι ακόμη καλά, θάπρεπε
να νοιώθω ευγνωμοσύνη. Ναι αχάριστος, αλλά η απουσία, απουσία.
Κι ο άνθρωπος είναι πάντα άνθρωπος. Όλα να τάχει, κάτι τοσο δα θα
το επιθυμήσει.
Μήπως είμαι αυτοκαταστροφικός;
Όμως η απουσία ( ή ας πούμε η μη παρουσία) παραμένει απουσία.
Whyline
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λυπάμαι whyline για την απουσία-απώλεια. Είναι ένα κενό. Αλλά
μπορεί και να σηματοδοτεί πλήρωση κι αρχή.
Το να επιθυμείς/ποθείς είναι και η αρχή του γενέσθαι για τον
Καζαντζάκη.
Αυτοκαταστροφικός, δεν νομίζω. Ίσως ελλιπής όσο αφορά στα όσα
έζησες; Μήπως όμως και αχάριστος γιατί δεν απολαμβάνεις όσα έζησες
και δεν πολεμάς για αυτά που ποθείς;
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
γιατι εχεις παντα δικιο;
WL
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Whyline, το να έχω πάντα δίκιο…είναι μία από τις κατάρες που
μου χάρισαν στη ζωή…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Τέτοια μέρα. Πολλά χρόνια πριν. Με μια άσχημη διάθεση
περιπλανιομουνα στο διαδίκτυο. Ψάχνοντας τι; Η μοναξιά δεν
απαλύνεται με μοναχικές περιπλανήσεις. Και ιδιαίτερα γιορτινές
μέρες. Κι όμως έπεσα πάνω σ ενα ποίημα. Τόσο τρυφερό. Τόσο
πονεμένο. Τόσο όμορφο. Και κάτι άρχισε να αλλάζει. Και κυλούσε ο
καιρός. Και γεμίζαν οι άδειες μέρες. Και ήρθαν λυπηρές μέρες. Όμως
ήρθαν και χαρούμενες. Και μέσα στο διάβα του χρόνου (νομίζω είναι
το 10ο Πάσχα φέτος, δεν θυμάμαι καλά) συνέβησαν πολλά. Πάρα πολλά.
Ορισμένα άλλαξαν τη ζωή μου τελείως. Ορισμένα έστρεψαν τα
ενδιαφέροντα μου σε άλλα επίπεδα που δεν τα αγγιζα μέχρι τότε. Και
καλά λοιπόν και μη καλά. Η ουσία είναι ότι όλα ήταν αντιμετωπισημα.
Και η ουσία είναι ότι μέσα σ αυτή τη διαδρομή υπήρξαν και κάποια
χρόνια που απόλυτα πιστεύω ότι ήταν τα καλύτερα της ζωής μου.
Ένα ποίημα.
Να ‘σαι καλά Πενθεσίλεια.
WL
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
WL, μερικές φορές το τυχαίο είναι ουσιαστικά αυτό που μας;
αναζητά. Ξέρεις, κάποτε διάβασα σε μια ταινία ότι Μοίρα είναι αυτό
που συναντάς στο μονοπάτι που είχες πάρει για να την αποφύγεις.
Σε ευχαριστώ από καρδιάς για την κατάθεσή σου.
Εδώ είμαι.
Και όσοι ξέρουμε και μπορούμε, εδώ μένουμε. Μην ανησυχείς, οι
άσχημες στιγμές ίσως γεννούνται για να εκτιμάμε τις όμορφες…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!