Πάλι βρέχει.
Κι όταν βρέχει σε θυμάμαι.
Στη λιακάδα ξεθωριάζεις,
σβήνεις,
μικραίνεις
και χάνεσαι.
Mα, σαν έρχεται η βροχή σε θυμάμαι
Μέσα στο νερό και στον καπνό
και στη βροντή.
Πάλι βρέχει
pioggia
Δημοσιεύτηκε
Logia Stin Limni / Λόγια στη Λίμνη
Στην όχθη της λίμνης μου , καθείς αφήνει χνάρι ανάλογα με το μπόι του…
Logia Stin Limni / Λόγια στη Λίμνη 
πάντως οι ριζούλες είναι πολύ πολύ χαρούμενες και οι υδάτινα
πουγκάκια της γης 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
καλησπερα Αμαζονα 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αχ, Μάνια μου , δίκιο έχεις 🙂
Κι όσους θυμόμαστε, χαίρονται νομίζω 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλώς την Oly 😉
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πενθεσίλεια καλησπέρα. Πάντα η βροχή έχει το δικό της χρώμα στην
ατμόσφαιρα. Μονάχα όταν παίρνει το εφιαλτικό της ρούχο της
καταστροφής σαν σήμερα στην Αττική δείχνει το κακό της πρόσωπο.
Καλό βράδυ να έχεις.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη μου, η φύση εκδικείται, δυστυχώς. Είμαστε αδύναμοι
μπροστά της, κι ας σαρώνουμε με βόμβες τον πλανήτη. Είμαστε κόκκος
άμμου…δυστυχώς…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Εγώ να δεις πως θυμάμαι. Η βροχή στιγμάτησε και τη δική μου ζωή.
Και μ΄αρέσει. Χωρίς ομπρέλλα.
Το ψιλόβροχο στο Μπουένος Άιρες και στα πλακόστρωτα του Παρισιού. Η
καταρρακτώδης βροχή στη Νίκαια. Και η αλύπητη βροχή στο Όσλο. Ούτε
στη Νέα Υόρκη γλύτωσα το νερό.
Τι μου θύμησες Πενθεσίλεια.
Πάντως το πιο ρομαντικό, μελαγχολικό αλλά και ευχάριστο συνάμα
είναι να περιδιαβαίνεις τα στενά του Mπουένος Άιρες με ψιλόβροχο
και να σκέφτεσαι.
Και πόσο θυμάμαι μια νύχτα που η βροχή χτυπούσε ρυθμικά στη σκέπη
του αυτοκινήτου, κι εγώ μέσα άκουγα μουσική και λόγια.
Που είναι τώρα τα λόγια; Που είναι η μουσική; Που είναι τα
αυτοκίνητα;
Πενθεσίλεια, δεν γράφουν για βροχές μέσα στη νύχτα.
Τα σέβη μου.
W-L
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
WL, κατ’ αρχάς καλώς όρισες στα πάτρια.
Συνεχίζοντας, να σου πω ότι σε ζηλεύω με τις αναφορές σου σε τόσες
πόλεις. Θα ήθελα να έχω αναμνήσεις βροχής από πολλές πόλεις του
εξωτερικού. Αυτό σημαίνει εμπειρία που λίγοι άνθρωποι μπορούν να
έχουν. Ή το να θυμάσαι στιγμές, κι αυτό εμπειρία δείχνει και χαρά.
Να είσαι ευγνώμων ίσως με το ότι έχεις αναμνήσεις…
Και ναι, τι να κάνω, η νύχτα φέρνει τις θύμησες . Μαζί και η βροχή.
ΥΓ. Λατρεύω τη βροχή χωρίς ομπρέλα, το έχω πει πολλές φορές.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
πουλυ χαιρομαι που εισαι ακομα εδω…Μετα την Μανια που κρατουσε
το φως ειδα και το δικο σου δεν νοιωθω μονη πια
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Α, Γιωτούλα μου!!! Λέγαμε και με την Αναστασία να κάναμε κανένα
come back οργανωμένο, να αλώσουμε τον ΠΑΘ. Ε;;;; Φιλιά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!