Οι γέφυρες που περπάτησα…

 

«Κόπηκαν τα γεφύρια! Το νερό έσπασε τα γεφύρια! Το νερό!»

Οι φωνές ηχούσαν στο άδειο δωμάτιο. Το νερό, τα γεφύρια, το φράγμα, έσπασαν όλα μέσα μου.

 

 

Ήταν άνοιξη θαρρώ, μπορεί και χειμώνας βαρύς. Η μνήμη μου είναι σίγουρη για αυτό. Ήταν σίγουρη και για το ότι ήταν αγάπη. Ή μήπως έρωτας; Ναι, σίγουρα ήταν φιλία.

Θυμάμαι τον καφέ που πίναμε, κρατώντας την κούπα με τα δυο μας τα χέρια να ζεσταθούμε και τα τσιγάρα μας έσβηναν στο τασάκι. Κοίταζα τον κόσμο που περνούσε κι εσύ γελούσες σαν παιδί. Τα μάτια σου, ω, τα μάτια σου έλαμπαν τόσο και το γέλιο σου ήταν χορταστικό, έβγαινε σε κύματα, αργά στην αρχή, μέχρι που γινόταν θύελλα και σάρωνε τα πάντα με υπεροψία. Ο απέναντι τοίχος γέμισε γλάρους κι από κάτω μας άνοιγε η θάλασσα μονοπάτια που ξεχάστηκαν  χωρίς να τα περπατήσουμε.

Κάθε μέρα μού έλεγες ένα νέο παραμύθι, για νεράιδες και μαγικά βότανα, μονόκερους που με πήγαιναν σε ουράνια τόξα, μια μέρα έφερες τον Πήγασο να πιει καφέ μαζί μας κι εγώ μιλούσα για μικρά πλεούμενα, σαν καρυδότσουφλα με σίγουρα χαμένους ναυτικούς.

Μου έμαθες ένα τραγούδι μυστικό να μουρμουρίζω τα μεσάνυχτα  για να έρθεις πετώντας,  κάνοντας βόλτες πάνω από τη θάλασσα με φτερά αλκυόνας. Κι άλλο ένα να σφυρίζω όταν σε πεθυμούσα κι ερχόσουν με τα χρυσοκόκκινα φτερά του πετρίτη.

Μετά…;

Μετά ξεχάσαμε να πετάμε. Περπατούσαμε κάτω και πάνω από γέφυρες . Και τις καίγαμε χορεύοντας γύρω από τη φωτιά, κι ας πονούσε.

…

 

Μα , φίλε, βλακείες γράφω.

Τις γέφυρες που σπάει απότομα ο χρόνος και ο άτιμος ο καιρός, ο άδικος ο χαμός, αυτές πονάνε.

Αυτές…