Χριτς χρατς ο δίσκος, χίλιες φορές τον είχε ακούσει, ειδικά τα τελευταία 10 χρόνια. Σαν σουρούπωνε, έκλεινε τα παράθυρα, άναβε τσιγάρο , το πρώτο και το τελευταίο της ημέρας , έβγαζε ένα ποτηράκι κρυστάλλινο, κολωνάτο, με σκαλίσματα, έβαζε λίγο λικέρ πορτοκάλι και μετά καθόταν στην πολυθρόνα την μπαμπού που είχε ένα τεράστιο καφέ μαξιλάρι κι έβαζε το δίσκο να παίζει. Μμμμ, τι ωραία γεύση έχει το λικέρ αυτή την ώρα. Είχε καλύτερη όταν του το σέρβιρε η Άννα του, η όμορφή του Άννα. Η Άννα με το λευκό μπολερό, την κολώνια λεβάντα και το κακαριστό γελάκι της , που ξεχυνόταν όταν άκουγε κάτι πολύ αστείο. Πολλές φορές την είχε κοροϊδέψει για κείνο το γελάκι, ήθελε να την κάνει να πονέσει λίγο, τον τρόμαζε που έμοιαζε τόσο τέλεια, τόσο άυλη, τόσο …τόσο καλύτερη από αυτόν. Η Άννα, που την αγαπούσε τόσο πολύ και δεν της το είχε πει ποτέ. Αχ…
Άκουσε το ασανσέρ, ήχος από γυναικεία τακούνια, κλειδιά στο διάδρομο , μια πόρτα να κλείνει. Το Λενάκι ήταν αυτό. Τις καταλάβαινε όλες από τον βηματισμό. Ο δικός της ήταν παταχτούλης, ανάλαφρος, σαν να πατούσε μια στις μύτες και μια στις φτέρνες. Το Λενάκι που όλο «Κύριε Νίκο μου» και «Κύριε Νίκο μου», και «εσείς στα νιάτα σας,ε; Σας κόβω εγώ, Έχετε τσακίρικο μάτι» . Χμ…γερνάς, γεμίζεις ρυτίδες και παύουν να βλέπουν τον εραστή, τον άντρα που αγάπησε το γυναικείο κορμί και αγαπήθηκε, που ξύπνησε στην παραλία ακόμα πιωμένος ανάμεσα σε γυμνά σώματα. Έπαψες να είσαι ερωτεύσιμος, είσαι μόνο ένα πράγμα: γέρος.
Βρε, ας ήμουν λίγο νεώτερος και θα σου έλεγα εγώ, σκεφτόταν.
Έριξε μια ματιά στη μεγαλύτερη φωτογραφία ανάμεσα στις άλλες στην βιβλιοθήκη. Κούκλος ήταν στα νιάτα του, ένας ξανθός Sean Connery. Οι αρρώστιες όμως τον είχαν κάνει αγνώριστο.
Ένα ραμολί είσαι, μουρμούρισε βήχοντας. Σαν τον Ζάχο, όλο πλισέδες. Να μπορούσε να κάνει μια εγχειρισούλα, να τσίτωνε λίγο το λαιμό, τα μάτια, λίγο τα μαγουλάκια, να έμοιαζε λιγάκι με τον Sean που γέρασε τόσο ωραία ο άτιμος!
Πουφ, και να τις έκανες, άντε να καταφέρεις την μικρούλα. Τι, σαν εκείνη την ταινία, χράτσα χρούτσα με τη μασελίτσα σου θα την μασουλούσες; Βρε, άντε από ΄δω!
Ραμόνα, είσαι τ’άστρο μες τα βράδια…, τραγούδησε ανάβοντας κι άλλο τσιγάρο. Σήμερα θα έκανε παρασπονδία, μία, μία μικρούλα, ένα ακόμα τσιγάρο. Ο δίσκος τελείωσε και σηκώθηκε να τον βάλει από την αρχή.
Τι άλλο ήθελε; αναρωτήθηκε. Αγαπήθηκε, καλά λεφτά έβγαλε, ταξίδεψε, παντρεύτηκε, παιδιά έκανε, έκανε κι εγγόνια, αγόρασε και 2 διαμερίσματα, μια χαρά ήταν όλα, όλοι τον ζήλευαν, έτσι τακτοποιημένο και ευκατάστατο. Ξανακοίταξε γύρω, ωραία έπιπλα, στο χέρι χοντρό χρυσό δακτυλίδι, χοντρή αλυσίδα με σταυρό στο λαιμό, παπούτσια δερμάτινα, Ιταλικό πουκάμισο και παντελόνι, μια χαρά τα κατάφερε, ναι, σίγουρα.
Ο ήχος από τον πυροβολισμό ακούστηκε μαζί με το χρατς χρατς χρατς της βελόνας που κόλλησε στο δίσκο ξανά και ξανά «Ραμόνα…Ραμόνα…Ραμόνα…» και μετά ένα κουδούνισμα κι άλλο και φωνές και χτυπήματα στην πόρτα,
κι ο δίσκος ακόμα να τραγουδά ξανά και ξανά
«Ραμόνα…
Ραμόνα…
Ραμόνα…
Ραμόνα…»
Logia Stin Limni / Λόγια στη Λίμνη 
Ο Νόστος εξακολουθεί να περιφέρεται στις εγγραφές μας όπως βλέπω
γύρω…
🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη μου, ωραίο δεν είναι ; Πολύ το χαίρομαι! 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ααα όλα και όλα εμένα μου αρέσουν οι γέροι, σα σοφοί είναι. Αν
λίγο τους κουνηθείς φωτίζουν σαν τους φωτεινούλιδες . Περίεργο
πράγμα η γεροντική κατάθλιψη. Ο¨σο για την αυτοκτονία έχω να πω πως
είναι μια πράξη τρομοκρατική, χτυπά όσους σε αγαπούν, τους
ξεσκίζει!!!
ωραία εγγραφή 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Φωτεινούληδες! Δεν το είχα σκεφτεί. Σάμπως και δεν έχεις
άδικο…
Η αυτοκτονία, δεν ξέρω, πολύ βαριά, δεν ξέρω αν θέλει δύναμη ή
δειλία, πολύ βαριά όμως , βρε παιδί μου…
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Φωτεινούληδες! Τέλειο! Τί έμπνευση!
🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δεν ξέρω αλλά με τρομάζει η αυτοκτονία ως πράξη! Η απελπισία,
πρέπει να καταλαμβάνει ολοκληρωτικά τον άνθρωπο, για να φτάνει στην
έσχατη αυτή πράξη!
Τέλος πάντων!
Η Ραμόνα του Κώστα Χατζή ( αναφέρεται στο τραγούδι που έβαλες στην
εγγραφή αλλά συνδέεται απόλυτα και με το κείμενο σου!)
Καλή σου μέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
τι όμορφο! τελικά…σοφή απόφαση η επιστροφή!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη, η Μάνια έχει την ιδιότητα να φωτίζει πολλές πτυχές. Τώρα
το κατάλαβα 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Βασίλη, σε ευχαριστώ για την παρουσία σου εδώ στη λίμνη.
Ο θάνατος σαν πραγματικότητα, δεν με ενόχλησε ποτέ με την έννοια
ότι είμαστε προσωρινοί στη γη. Αλλά ο άδικος χαμός, το φευγιό, το
απότομο κόψιμο του νήματος, είναι ένα τράνταγμα άγριο και όσοι
απομένουν να κοιτούν εκείνον π ου έφυγε, νιώθουν την απώλεια στο
έπακρο.
Ναι, τον Χατζή πρωτοθυμάμαι να το τραγουδά. Τι όμορφη σκέψη να το
αφήσεις εδώ. Να είσαι καλά!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αρματάν μου, με μάλωσε χθες η Μάνια που σε μπέρδεψα στις
εγγραφές της 🙂
Όπως είπε κι η ίδια, μπορούμε να γράφουμε εδώ, στο παλιό μας λημέρι
και μετά όπου αλλού θέλουμε. Δεν είναι και κακή σκέψη. Να δούμε
πόσο θα κρατήσουμε. Προσωπικά το κάνω σαν μια νοητική άσκηση,
ξέρεις, να ξαναρχίσω να γράφω, μπας και οι λέξεις με θυμηθούνε κι
επιστρέψουν.
Καλημέρα!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλώς την Πενθεσίλεια. Πολύ καιρό ξεκουράστηκες.
Για τα καλλιτεχνικά κάποια άλλη στιγμή.
Για τα φιλολογικά τώρα.
Ποιο από τα δύο ισχύει; Νεότερος ή νεώτερος;
Σύμφωνα με τους κανόνες της αρχαίας ελληνικής γλώσσας είναι
νεώτερος, ενώ σύμφωνα με τους κανόνες της νέας ελληνικής γλώσσας
είναι νεότερος.
Με όλη μου την αγάπη και εκτίμηση,
WL
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Καλώς τον κι έλεγα πότε θα με πάρεις χαμπάρι ότι γύρισα και
ανακάτεψα τον ΠΑΘ 🙂
Ναι, δεν έχεις άδικο: νεότερος σύμφωνα με την νεοελληνική
γραμματική και με -ώτερος τα επίθετα που προέρχονται από τοπικά
επιρρήματα όπως άνωανώτερος, κάτω<κατώτερος, κοκ.
Είναι που προδίδω την ηλικία μου έτσι, καθώς μερικές φορές γράφω ακόμα "αλλοίμονο, τέσσερεις" , κλπ 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ας πούμε και για τα καλλιτεχνικά τώρα που έχω λίγο χρόνο.
Καλό κείμενο με άδοξη κατάληξη, αν αυτή αφορά την ηλικία και τις
μασέλες. Η οδοντιατρική κάνει θαύματα σήμερα. Όσον αφορά τις
ρυτίδες κλπ της προβεβηκυίας (σ΄άρεσε η λέξη;) ηλικίας, και πάλι
λάθος κάνεις. Ο έρωτας είναι μια απόλυτα εγκεφαλική λειτουργία και
δεν έχει να κάνει με σωματικές ατέλειες ή να ψάχνει μόνο σωματικές
αρμονίες. Το αντίθετο θα έλεγα. Από τα όποια παράταιρα ενός κορμιού
(και δη γυναικείου) μπορεί να προκύψει μια υπέροχη αρμονία συνόλου.
Πολύ σοφά κάποια διάσημη ηθοποιός έλεγε ότι ο έρωτας έχει να κάνει
με τη φλόγα των ματιών και της ψυχής και όχι με τις ζάρες στα
γόνατα ή τις ρυτίδες στο πρόσωπο. Πόσα ζευγάρια με μεγάλη διαφορά
ηλικίας βίωσαν ευτυχείς ημέρες; Πολλά. Πάρα πολλά. Και θα έλεγα ότι
αν τα βρουν δυο άτομα σε μεγάλη ηλικία τότε βιώνουν σαφώς καλύτερα
τη συντροφική ή και ερωτική σχέση από ότι δυο νεαροί. Έλεγε κάποια
γνωστή ότι πάντα ήθελε να κλείσει τον (όποιον) βίο της με έναν
αρκετά μεγαλύτερο άνδρα που να είχε όμως μυαλό. Ορθότατη η σκέψη
της. Κατά περίεργη συγκυρία της μοίρας ή τύχης, και η κόρη της
ερωτεύθηκε παράφορα έναν άντρα 25 χρόνια μεγαλύτερο της.
Άβυσσος η ψυχή της γυναίκας (και του ανθρώπου γενικώς),
Πενθεσίλεια μου.
Μην γενικεύεις λοιπόν. Δίνεις την εντύπωση ότι αυτοκτόνησες τον
άνθρωπο λόγω ερωτικής ανικανότητας. Πιο σωστό θα ήταν λόγω
κατάθλιψης, λόγω μοναχικότητας, έλλειψης συντροφιάς, έλλειψης
γυναικείου φύλου έστω μόνο για συζήτηση.
Και τέλος, μην ξεχνάς ότι ο άνδρας μπορεί μέχρι μεγάλης ηλικίας.
Αν δεν μπορεί, φταίει η γυναίκα που δεν βοηθά. Μια γυναίκα ΓΥΝΑΙΚΑ
(μάλλον θηλυκό θα έπρεπε να πω) μπορεί να κρατήσει έναν άντρα μέχρι
όποια ηλικία νάναι. Στο χέρι της είναι και όχι στο χέρι του
άντρα.
Αυτά. Αρκετή ανάλυση έκανα και θα πεις ότι θυμήθηκα τον εντός
μου αυστηρό κριτή. Αυτά από έναν άπειρο, μά άπειρο άντρα.
Τα σέβη μου,
WL
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
ΠΕΝΘΕΣΙΛΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ…….!!!! Τι ήταν αυτό καλή μου ;
τι σοκ ήταν αυτό που ήρθε στα μούτρα μου κορίτσι μου ; έτσι ωμό,
έτσι βίαιο, έτσι απόλυτο, ισοπεδωτικό ;
Γιατί τέτοια παραίτηση αλήθεια……. με βάζεις σε σκέψεις το
ξέρεις ; σε συνειρμούς ; σε επικίνδυνους παραλληλισμούς σκέψης.
Ο Ήρωάς μας, ξωμάχος της ζωής, ένας πλήρης καπετάνιος της
δημιουργίας ανασκαλεύει μια ύστατη μάχη επιστροφής στη ζωή.
Μάλιστα παράταιρης. Είναι όμως παράταιρη ; τι είναι το λογικό ;
ποιο είναι το μέτρο ;
Γιατί η πλήρης συνειδητοποίηση της απόσυρσης από τις χαρές της ζωής
σήμανε και την άρνησή της ;
Το διήγημά σου ζωηρό χαστούκι.
Θα ήθελα να το δω ταινία μικρού μήκους, ή ένα μικρό θεατρικό
μονόπρακτο.
Με γέμισε θλίψη……
Ένα πανέμορφο όμως κείμενο και γραφή.
Μπράβο κορίτσι μου.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
WL, ένα από τα πράγματα που μου έλειψαν στον ΠΑΘ, μαζί με τους
γείτονες, είναι η κριτική σου! Κοίταζα παλιότερα ποστ και
ξαναθυμήθηκα στο ποστ της Πενθεσίλειας, όπου «γνωριστήκαμε» πόσα
σχόλια έχουμε αφήσει και πόση κριτική έχω δεχθεί από εσένα. Μου
αρέσει. Θέλω να είσαι αυστηρός και ομολογώ ότι δεν ήσουν εδώ. Σε
ενόχλησε το πώς διαπραγματεύτηκα το θέμα ή το τι κατάλαβες; Αν
προσέξεις καλά , το ερωτικό στοιχείο είναι το πρώτο επίπεδο. Άντρας
κάποιας ηλικίας με αφορμή την επιστροφή της γειτόνισσας σκέφτεται
τα περί ερωτικής του υπόστασης και αυτοκτονεί. Δεν είναι όμως αυτό.
Ή δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Οι αρρώστιες…τι αρρώστια να έχει
άραγε; Η καταρράκωση του σώματος…πόση άραγε; Τόσα χρόνια
μοναξιάς…δεν μετράνε, άραγε;
Όσο για τα υπόλοιπα που έγραψες, δεν αμφισβητώ τον έρωτα και την
αγάπη μεταξύ ατόμων με μεγάλη διαφορά ηλικίας. Συμβαίνει και καλά
κάνει και συμβαίνει και καλά κάνει ακόμα και αν ο άντρας είναι
μικρότερος- Αυτό, μεταξύ μας, καλό μού ακούγεται! 😉
Όσο για το αν η γυναίκα κρατά τον άντρα ή όχι, ένα έχω να πω:
είμαστε πιο «εγκεφαλικές» κι αν ο άντρας δεν μπορεί πρώτα να
ερεθίσει το μυαλό, τι να κάνει και η γυναίκα μόνη της; 🙂
Πάω να δω και τα άλλα σχόλιά σου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γιάννη μου, σε τράνταξα λιγάκι,ε; Είπαμε, αλλού ξεκινάω κι αλλού
με πάει, το άτιμο…
Ποιοι ‘όμως οι παράλληλοι, επικίνδυνοι συνειρμοί; Α, πρέπει να μου
εξηγήσεις .Μήνυμα αμέσως!
Όπως γράφω και στον WL – και με δυσκολία εξηγώ, γιατί μου αρέσει ο
άλλος να ανακαλύπτει όσα γράφω από πίσω από το κείμενο- δεν είναι
ξεκάθαρο αν η παραίτηση έχει να κάνει με το ανέφικτο μιας
επιστροφής σε προηγούμενη ζωή . Όταν κάποιος φτάνει σε τέτοιο
σημείο , προφανώς ο λόγος δεν μπορεί να είναι ένας και μόνος ,
καθώς η πράξη είναι απόρροια σύνθετης αιτιολογίας. Η προσωπική
απόφαση να τερματίσει κάποιος της ζωή του δεν είναι θέμα χαρακτήρα
αλλά ψυχικής δυσφορίας ενός εγκλωβισμένου ανθρώπου.
Πάντως, το εντόπισες: συνήθως γράφω έχοντας στο μυαλό μου συγκεκριμένη σκηνή, σκηνοθετώ έναν μονόλογο… Κάποια στιγμή , με έναν γνωστό μου που είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης, είχαμε συζητήσει κάτι παρόμοιο, αλλά έμεινε στη ..συζήτηση τελικά και δεν ολοκληρώθηκε 🙂
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Δική σου η Ανάσταση, εύχομαι, να χωρέσει όλες τις χαρές του
κόσμου και δικές σου να της κάνει .
Χαρούμενη πασχαλιά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Λυγερή μου, σε ευχαριστώ για τις ευχές σου κι αντεύχομαι. Να
έρχεται η Ανάσταση σε κάθε σου δύσκολη στιγμή και η χαρά σε κάθε
σου μέρα.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πάσχα 2007 (8-4-07)
Θα στο ξαναπώ Πενθεσίλεια, είναι αυτό που μου αρέσει απίστευτα
από όσα καλά έχεις γράψει. Δεν ξέρω γιατί. Ίσως ήταν το εκλυτικό
αίτιο (σου άρεσε ο όρος; – λίγο επιστημονικός – δεν πειράζει) για
πολλά.
Τρέμει το κορμί
Κάθε φορά που την πλάτη γυρίζεις
Τα βήματά μου γίνονται πέρασμα
στο αύριο
όταν τα μάτια σου γεμίζουν στάλες
από λιωμένο κεχριμπάρι.
Οι θύμησες καρφιά στις παλάμες μου
Και τα χείλη σου
πικρό φιλί μού αποθέτουν σταυρωτά
Μην ανοίξεις τη χούφτα σου…
Η ψυχή μου θα πετάξει μακριά….
Σαν πεταλούδα
ανάμεσα από τα δάχτυλά σου….
Καλό Πάσχα σε όλους σας.
Τα σέβη μου
WL
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
A, WL τι μου θύμισες…
Θα το αναρτήσω…τώρα που το ξανάδα είδα ότι δεν είναι κακό…
Καλή Ανάσταση σε όλους μας!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!