Καλής οικογενείας…

Μετά από καιρό, κι ενώ οι λέξεις με έχουν ξεχάσει κλειδωμένη σε μια σοφίτα παλιού κτηρίου, κι η πένα μου στάζει μελάνι κάθε δεύτερη συλλαβή,

αποφάσισα να δοκιμάσω τις αντοχές της νύχτας.

Κι άρχισα να ξετυλίγω μια ιστορία…σε συνέχειες…

Κι όσο πάρει…

Αυλαία.

 

Έκανε πολλή ζέστη για Απρίλη. Ήταν ένας Απρίλης απρόσμενος και καταλυτικός. Οι μέρες μεγάλωναν γεμάτες αρώματα , κουνούπια και ζέστη. Το καλοκαίρι είχε έρθει νωρίτερα κι αυτό δεν ήταν η μοναδική ανατροπή στον κόσμο του.

 

Στριφογύρισε στο κρεβάτι και την άκουσε να αναστενάζει μέσα στον ύπνο της. Δεν έδωσε σημασία. Είχε περάσει η περίοδος που έδινε σημασία στα όνειρά της. Κάποτε ναι. Μα, κάποτε αγαπιόνταν. Ή τουλάχιστον, έτσι έλεγε στα παιδιά τους. Τώρα τα παιδιά είχαν φύγει από το σπίτι και δεν είχε πια κανέναν να λέει αυτό το ψέμα.

 

Γύρισε άλλη μια φορά στο πλάι. Ένιωθε το λαιμό και την πλάτη του ιδρωμένα και οι μασχάλες του μύριζαν λίγο. Δεν άντεχε να μυρίζει ο ιδρώτας του. Ήταν κάτι που σιχαινόταν να μυρίζει γενικά, και στους άλλους ανθρώπους. Το θεωρούσε ένδειξη αφροντισιάς, φτώχιας, κατάθλιψης ίσως.

 

Θυμήθηκε μια υποψία αρώματος που είχε η μυρωδιά εκείνης. Εκείνης. .. Της άλλης …

 

Ο Ιάκωβος ήταν ένας νέος  καλής οικογενείας, προορισμένος να προκόψει , όπως έλεγε η κυρία Κρυσταλλία Χατζηγιώργη, η μητέρα του. Κόρη ιατρού, σύζυγος ιατρού, έκανε τα πάντα για να γίνει και ο υιός τους, ο μοναχογιός τους, ιατρός και μάλιστα , μεγαλογιατρός. Το μέλλον του ήταν σχεδόν προσχεδιασμένο. Τους τα χάλασε λίγο που δεν πέτυχε στις εξετάσεις, αλλά το σοκ τους σύντομα μετατράπηκε σε υπερηφάνεια καθώς τον ετοίμαζαν για σπουδές στο Λονδίνο. «Ο γιος μας θα πάει στο Λονδίνο, θα εξασκήσει και τα Αγγλικά του και θα γυρίσει χειρουργός. Ξέρετε, εδώ οι σχολές δεν διδάσκουν τις νέες μεθόδους, τι να κάνει στην Ελλάδα; Η Αγγλία έχει τους κορυφαίους στο είδος τους . Θα πηγαίνουμε φυσικά κι εμείς συχνά, ως συνήθως. Αχ, τι ωραία τα Χριστούγεννα στο Λονδίνο , αγαπητή μου!»

Κάπως έτσι , με λίγο σπρώξιμο, με λίγη πίεση, με λίγο εκβιασμό, πήρε το πτυχίο του κι επέστρεψε στην πατρίδα, έτοιμος να πάρει το κλειδί για το ιατρείο που του ετοίμαζαν. Ανανέωση του ιατρείου του μπαμπά βασικά, με καινούριες, γυαλιστερές ταμπέλες. «Ιάκωβος Χατζηγιώργης, Καρδιολόγος-Χειρουργός, King‘s College, London«. Πόσο ωραίο φαινόταν αυτό το King‘s College. Η μαμά ήταν πολύ περήφανη επιτέλους.

Παντρεύτηκε ο Ιάκωβος την Πέννυ, δηλαδή την Παναγιώτα Σαραφίδη, ιατρός γυναικολόγος κι αυτή, καλής επίσης οικογενείας, όχι σαν του μπαμπά , αλλά τέλος πάντων είχε αρκετά ακίνητα και μετοχές και καλή ανατροφή. Η Πέννυ, δηλαδή η Παναγιώτα, δούλεψε λίγο σε μια κλινική, φρόντιζε το σπίτι, το σώμα της, τον άντρα και τις φίλες της, φρόντιζε να είναι διαθέσιμη για έρωτα, αν και με κάποια συγκαταβατικότητα που λίγο τον έκανε να αισθάνεται περίεργα, αλλά πάντα χαμογελαστή και με τους αρκούντως ικανοποιητικούς αναστεναγμούς. Με το που έμεινε έγκυος, οι δύο συμπεθέρες έκλεισαν τον καλύτερο γυναικολόγο να την παρακολουθεί, γυναίκα φυσικά, να μη λέει τίποτα και ο κόσμος, και της είπαν ότι πρέπει να αποσυρθεί από τη δουλειά και να φροντίσει πια την οικογένειά της. Για πολύ καιρό δεν θυμόταν αν αντέδρασε καθόλου, αλλά ήρθε και το δεύτερο παιδί- αγόρι το πρώτο, κορίτσι το δεύτερο, μια χαρά κανονισμένα όλα- και ξέχασε να την ρωτήσει. Πέρασαν 7 χρόνια, ο μικρός πήγε στο δημοτικό  και μια μέρα η Πέννυ έφτασε στο γραφείο του, χωρίς τα παιδιά, να ανακοινώσει πως οι γιαγιάδες θα έπρεπε να αναλάβουν το ρόλο τους, και η ίδια να ξαναρχίσει την καριέρα της. Είχε μάλιστα ήδη έρθει σε επικοινωνία με γνωστό μας διευθυντή κλινικής και είχε ραντεβού να συζητήσουν .  Μάλλον από τότε η ζωή του έκανε μια βόλτα.

Σηκώθηκε από το κρεβάτι και μπήκε στο μπάνιο. Ήθελε να δροσιστεί λίγο. Κωλοζέστη!σκέφτηκε, μα το μετάνιωσε. Ένας κύριος, ένας ιατρός καλής οικογενείας , δεν χρησιμοποιεί τέτοιες εκφράσεις.

 

Άι σιχτίρ! Αυτό ήταν καλύτερο.