Η άλλη…

 Θα πάει μακριά η βαλίτσα, το βλέπω εγώ.

Όσοι/ες έχουν υπομονή…κι ευγένεια…ποπ κορν, τσιγάρο και σίγουρα ποτό.

 

-Μ’ αγαπάς;

-Πού είναι το πουκάμισό μου; Σε 10 λεπτά πρέπει να έχουμε φύγει. Πετάω απόψε για το συνέδριο και ακόμα έχω τις σημειώσεις της ομιλίας μου σκορπισμένες.

-Μ’ αγαπάς;Αναστέναξε.

Σταμάτησε να ντύνεται και ξάπλωσε πάλι στο κρεβάτι.  Του χαμογέλασε, μα έμοιαζε σκοτεινιασμένο το βλέμμα της. Της χάιδεψε το πρόσωπο και εκείνη του φίλησε τα δάκτυλα. Έπιασε μια τούφα από τα μαύρα της μαλλιά , έσκυψε και την μύρισε. Θα ήθελε να της πει ότι λατρεύει αυτή την τούφα των  μαλλιών της, αλλά περισσότερο λατρεύει τα μαλλιά στο πίσω μέρος του λαιμού της, όταν ιδρώνει μετά τον έρωτά τους και την έχει πάρει αγκαλιά. Ακόμη, θα ήθελε να της έλεγε πόσο τέλεια βρίσκει τα ματοτσίνορά της. Κάθεται και τα χαζεύει όταν κοιμάται ή όταν τον φιλάει με μάτια κλειστά. Πόσο μικροσκοπικά φαινόταν τα δάκτυλά της μέσα στην παλάμη του. Και πόσο νέα και φρέσκια φαινόταν δίπλα του, σαν κοίταζε τον καθρέφτη.

–          Ξέρεις τι ώρα είναι; Θα έχει έρθει ο άντρας σου σπίτι. Τι θα του πεις πάλι;

Σηκώθηκε κι άρχισε πάλι να ντύνεται. Δεν μίλησε κανείς. Για λίγο.

–          Κάθε φορά που βιάζεσαι να με ξεφορτωθείς ή να αποφύγεις μια συζήτηση  θυμάσαι τον άντρα , τα παιδιά, την πεθερά μου. Κάθε φορά! Αλήθεια; Νοιάζεσαι για μένα ή μήπως για αυτόν;  Να, πάρε τον στο τηλέφωνο. Ρώτα τον. Ρώτα τον αν ξέρει πού κοιμάται η γυναίκα του και με ποιον. Τόλμα! Τόλμα να του πεις και το  όνομά σου. Ιάκωβος Χατζηγιώργης, ο οικογενειακός φίλος και γιατρός σας. Και μετά θα πάρω εγώ τη γυναίκα σου να της πω ότι οι υποψίες της βγήκαν αληθινές, ο άντρας της κοιμάται με κάποια, όχι τσούλα, αλλά καλή πουτάνα στο κρεβάτι, κάτι που το εκτιμά για μια-δυο ώρες.

Είχε σηκωθεί στο κρεβάτι μισοντυμένη , κόκκινη από τον θυμό κι αναμαλλιασμένη, με μουτζουρωμένα τα μάτια από τη μάσκαρα. Λίγο σάλιο σκορπιζόταν σε κάθε λέξη που έβγαζε με αυξανόμενη ένταση από το στόμα της.

–          Πάρτον, πάρτον! Πάρτον τώρα γαμώτο σου! φώναξε και του πέταξε το κινητό. Τον βρήκε στον ώμο , έπεσε στη μοκέτα και διαλύθηκε. Έμεινε να κοιτάζονται μέχρι που εκείνη σωριάστηκε και πάλι στα σκεπάσματα.

Σήκωσε το τηλέφωνο, το συναρμολόγησε και της το έδωσε.

–Άνοιξε το , μη σε ψάχνουν και άρχισε να ντύνεσαι. Δεν έχουμε πολλή ώρα μπροστά μας, είπε ψυχρά και κάθισε στην πολυθρόνα περιμένοντάς την.

Πήρε το κινητό, κατέβηκε από το κρεβάτι και ξάπλωσε δίπλα στα πόδια του. Έμοιαζε με κομμένο φύλλο που έπεσε από δέντρο , ξερό , έτοιμο να θρυμματιστεί .