κουτσό…

Θα ήθελα να μπορούσα να σας μιλήσω. Να περιγράψω τις μέρες που πέρασα καρφωμένη σε ένα ξύλινο φάτνωμα παρέα με μια μικρή αράχνη. Εκεί ψηλά, να αισθάνομαι πως βυθίζομαι στο σκοτάδι. Και το ρολόι με σπασμένους δείκτες καρφωμένους στο μυαλό μου Να ήμουν ικανή να εκφράσω την παράνοια .Το λαβύρινθο που παλινδρομούσα με την τρέλα …

complet cyrcle…

Διπλή γραμμή στο δρόμο. Κόβεται πιο πέρα. Μπάρες, συρματοπλέγματα, τοιχία, ίχνη φρεναρίσματος, σκιές από πεύκα. Προτιμώ τα πεύκα από τις ελιές στο τοπίο μου. Η ελιά μού θυμίζει μόχθο. Το πεύκο σκιά..και ρετσίνι. Δεξιά γκρεμός και θάλασσα. Αριστερά βράχοι. Τα πρόσωπα αυτών που έρχονται από αντίθετη κατεύθυνση, φωτισμένα από τον ήλιο. Ένας με το κινητό …

forgotten…

Δεν έμεινα μόνη μαζί του. Εσύ με άφησες. Με ξέχασες εκεί. Περπατώ πίσω του, βλέπω την κίνηση που κάνει όταν στρώνει τα μαλλιά του, τις απαλές κινήσεις καθώς κοιτάζει γύρω πριν περάσει το δρόμο, την καμπύλη της πλάτης όταν σκύβει να ξεκλειδώσει το αυτοκίνητο, τις ρυτίδες ανάμεσα στα φρύδια , τις γκριζαρισμένες τούφες στα μαλλιά …

a K…

Ήταν Κάποιος. Κάποτε. Αυτό ήταν. Και τώρα; Τώρα ...; Είναι κάποιος. Με μικρό κ στην αρχή. Ο οποιοσδήποτε. Ψηλάφισε το σακάκι του κι ένας μικρός αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη. Εκεί ήταν ακόμα. Η συντροφιά του. Αχώριστοι οι δυο τους. Ένα μικρό ασημένιο φλασκί με ουίσκυ στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Ασημένιο φλασκί. Εξακολουθώ …

I am…

Ουφ! Βαρέθηκα. Θέλω να πετάξω από πάνω μου τα κουρέλια με τα οποία με  έντυσαν αιώνες τώρα και γυμνός αέναα να περιφέρω στη Δόξα, τον μεγαλοπρεπή εαυτό μου. Στην αρχή με άλειφαν με αρώματα, μου έπλεκαν τα μακριά μαλλιά και με λινούς μανδύες με στόλιζαν. Εγώ, για αυτούς σημαντικός. Μετά..μετά... Στρώση σε στρώση αποθέσατε τα …

..Juno…

Τράβηξε προσεκτικά το χέρι της μην τον ξυπνήσει και σηκώθηκε αργά ψάχνοντας τον χιτώνα της. Έδεσε την κορδέλα στα μαλλιά της που τα είχε αφήσει ελεύθερα όλη τη μέρα , ξανακάθισε στο χώμα  κι αγκάλιασε τα γόνατα της κρατώντας τα σανδάλια στο χέρι. Έμεινε να τον κοιτάζει. Είχε γεράσει αρκετά. Τα μακριά του γένια είχαν ασπρίσει …

…Γιατί;…(ο Ιούδας)..

Τράβηξε πίσω τα μαύρα της μαλλιά που μπερδεμένα είχαν πέσει στα μάτια της μια και λύθηκε η κορδέλα που τα κρατούσε και ατίθασα ανέμιζαν στον άνεμο. «Περίεργος αέρας αυτός που σηκώθηκε ξαφνικά», σκέφτηκε κοιτάζοντας ψηλά τα γκρίζα σύννεφα που πλησίαζαν από ανατολικά γοργά. «Χμ...θα βρέξει. Να προλάβω.» Στάθηκε για λίγο να βγάλει από το σανδάλι …