μας είπανε…

https://www.youtube.com/watch?v=5q9H2cd36RU     Μας είπανε: Διάβασε, βάλε το κεφάλι κάτω, λεφτά για φροντιστήρια δεν έχουμε, διάβασε να περάσεις σε μια καλή σχολή κι άσε εμάς να δουλεύουμε για σένα παιδί μου, να γίνεις μια μέρα η περηφάνια μας. Μας είπανε: Πέρασες σε μια δύσκολη σχολή και θέλει κόπο να πάρεις πτυχίο. Σεβασμός, υπακοή, διάβασμα, προθυμία, …

‘E tempo infine….

      Σκούπισα άλλη μια φορά τα μάτια μου και κοίταξα γύρω. Η ατμόσφαιρα ήταν ακόμα θολή και οι φιγούρες ξεπρόβαλλαν μέσα από ένα πηχτό κίτρινο χρώμα, ανυψώνονταν λίγο για να καθίσουν και πάλι στις θέσεις τους με ένα τίναγμα του κεφαλιού και των χεριών. ΄Όμως αυτά δεν ήταν ακριβώς ούτε τα κεφάλια τους , ούτε  …

strange blues…

  Συνέχισε να χαμογελά και παράγγειλε 2 ακόμα Absolut. Έστριψα τσιγάρο και του χαμογέλασα πίσω, ενώ αυτό που ήθελα απεγνωσμένα ήταν να βγάλω τα ρούχα μου και να αρχίσω να ξύνομαι μανιασμένα, να τρίψω την πλάτη μου στον τοίχο, να απαλλαγώ, να ματώσω, να .... -          Μην το κάνεις. Πάρε μια ανάσα. Μίλησε κανένας; Τον …

ik begrijp niets …

    (Wassili Kandinsky- Blue Rider, 1903) Επιστροφή στη φύση . Αποτοξίνωση. - Γιατί αισθάνομαι όμορφα, ω μαμά; -Γιατί δεν καταλαβαίνεις λέξη από όσα ακούς , παιδί μου. Ik begrijp niets! Σήμερα οι ξένοι κατάκτησαν τη μέρα και τη νύκτα μου. Το πρωί γραφειοκράτες ομιλούσαν μια ξύλινη γλώσσα , την οποία προσπαθούσα να αποκρυπτογραφήσω προκειμένου να …

μέγας Αρχιτέκτων…

Πολλά τα βράδια που δεν κοιμάμαι πια. Αργεί ο ύπνος να 'ρθει και συνήθισα ξημερώματα να παλεύω με χαρτιά . Σκοπός;  Να ξεγελάσω τους φοβισμένους της αναγνώρισης. Ακόμα με το μολύβι ανάμεσα στα δόντια μου με βρίσκετε.   Ανυψώνω τις λέξεις στον κύβο -  να τις περιχαρακώσω μέσα σε τοίχους και γραμμές και με επίπεδα …

κουτσό…

Θα ήθελα να μπορούσα να σας μιλήσω. Να περιγράψω τις μέρες που πέρασα καρφωμένη σε ένα ξύλινο φάτνωμα παρέα με μια μικρή αράχνη. Εκεί ψηλά, να αισθάνομαι πως βυθίζομαι στο σκοτάδι. Και το ρολόι με σπασμένους δείκτες καρφωμένους στο μυαλό μου Να ήμουν ικανή να εκφράσω την παράνοια .Το λαβύρινθο που παλινδρομούσα με την τρέλα …

complet cyrcle…

Διπλή γραμμή στο δρόμο. Κόβεται πιο πέρα. Μπάρες, συρματοπλέγματα, τοιχία, ίχνη φρεναρίσματος, σκιές από πεύκα. Προτιμώ τα πεύκα από τις ελιές στο τοπίο μου. Η ελιά μού θυμίζει μόχθο. Το πεύκο σκιά..και ρετσίνι. Δεξιά γκρεμός και θάλασσα. Αριστερά βράχοι. Τα πρόσωπα αυτών που έρχονται από αντίθετη κατεύθυνση, φωτισμένα από τον ήλιο. Ένας με το κινητό …

a K…

Ήταν Κάποιος. Κάποτε. Αυτό ήταν. Και τώρα; Τώρα ...; Είναι κάποιος. Με μικρό κ στην αρχή. Ο οποιοσδήποτε. Ψηλάφισε το σακάκι του κι ένας μικρός αναστεναγμός βγήκε από τα χείλη. Εκεί ήταν ακόμα. Η συντροφιά του. Αχώριστοι οι δυο τους. Ένα μικρό ασημένιο φλασκί με ουίσκυ στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του. Ασημένιο φλασκί. Εξακολουθώ …

I am…

Ουφ! Βαρέθηκα. Θέλω να πετάξω από πάνω μου τα κουρέλια με τα οποία με  έντυσαν αιώνες τώρα και γυμνός αέναα να περιφέρω στη Δόξα, τον μεγαλοπρεπή εαυτό μου. Στην αρχή με άλειφαν με αρώματα, μου έπλεκαν τα μακριά μαλλιά και με λινούς μανδύες με στόλιζαν. Εγώ, για αυτούς σημαντικός. Μετά..μετά... Στρώση σε στρώση αποθέσατε τα …