οι ώρες μιας εν εξελίξει άνεργης…

Κυριακή. Η τελευταία Κυριακή που θα με οδηγήσει σε Δευτέρα ως εργαζόμενη. Από την Τετάρτη τέρμα πια η εργασιακή μου δραστηριότητα.  Εδώ και λίγα χρόνια κάθε χρονιά γίνεται δυσκολότερη να βρω εργασία. Είμαι -μάλλον, με έκαναν- μια ωρομίσθια εκπαιδευτικό με ΑΠΥ και χωρίς  κανένα δικαίωμα. Ανήκω σε εκείνη την ομάδα εργαζομένων που δεν προσμετρώνται στους …

θυμήθηκα…

....όλους αυτούς και όλες αυτές που γνώρισα εδώ μέσα από παλιά. Αντί να κοιμάμαι διαβάζω παλιά μου ποστ και ανησυχώ. Έγραφα με μια αλαζονεία και ενίοτε με έναν πεισσιμισμό απίστευτο. Αλλά έγραφα. Εδώ και καιρό κατάλαβα ότι με έφησε η "πένα" μου. Οι λέξεις ξεχνάνε να  περάσουν το κατώφλι μου.  Θυμάμαι που κάποτε μου έρχονταν …

εορταστικό…

Αυτές τις μέρες αρχίζουν οι αναρτήσεις σε ένα πνεύμα κατάνυξης-δήθεν- και ευλάβειας-δήθεν κι αυτή. Να παρουσιάσω και τη δική μου συμβολή στη προσπάθεια πολλών να αποδείξουν ότι είναι καλοί χριστιανοί -τώρα, γιατί τον υπόλοιπο χρόνο επιδίδονται σε πράξεις που κάθε άλλο παρά συνάδουν με την (στιγμιαία) ανακάλυψη της πίστης τους.

Οι Άθλιοι ζουν στο ΑΤ Δραπετσώνας

Ας το στείλουμε σε όσους μπορούμε. Η αλήθεια πρέπει να ειπωθεί! H Μαρτυρία είναι συγκλονιστική, τι κάνουμε? Συγκλονιστική μαρτυρία από το Αστυνομικό Τμήμα Δραπετσώνας: "Δεν είναι κρατούμενοι αυτοί, αν υπήρχε κόλαση, αυτοί οι άνθρωποι την βιώνουν εν ζωή" Ημερομηνία: 28/03/2013 20:49 Διαβάστε τη συγκλονιστική μαρτυρία που έστειλε ο φίλος του "Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών", Γιώργος Καρυστινός …

Χιόνι…

Έπεφτε χιόνι από τα μεσάνυχτα. Μέσα από το τζάμι κοιτούσε τις πυκνές νιφάδες μέσα στα φώτα της πόλης. Κάπου κάπου τα φώτα ενός αυτοκινήτου στο βάθος, ανάμεσα στα δέντρα και στα κτήρια. Να χαρεί ή να αγχωθεί για την αυριανή έξοδο; Το χιόνι ήταν σπάνιο στον τόπο της κι όταν το έβλεπε αισθανόταν να πέφτει …

Μέχρι χθες….

Πέρασε πάνω από ένας χρόνος που η επαρχιωτοπούλα αποφάσισε να μετακομίσει στην μεγάλη πρωτεύουσα.  Ποτέ δεν  μου άρεσε αυτή η πόλη. Κάτι που σπούδασα Θεσ/κη και η πόλη αυτή κάλυψε με το παραπάνω τις ανάγκες μου για κόσμο, εμπειρίες και ενηλικίωση, κάτι που οι ρυθμοί μου ποτέ δεν ήταν γρήγοροι, κάτι που είχα συνηθίσει σε …

φυλακή…

http://logia.pblogs.gr/files/470611-hands-behind-prison-bars-vector_94011.jpg Μια φυλακή δεν χρειάζεται κλειδωνιές.Ούτε φύλακες. Αρκεί ένα κελί.  Κι εκεί θα μένεις φυλακισμένος όσο το μυαλό σου κρατάς πίσω από κάγκελα...

ora/ ieri …

Η βροχή συνέχιζε για ώρες σιγανή, ήρεμη, καθησυχαστική. Ούτε αστραπές ούτε βροντές τάραζαν το τώρα. Τα ίχνη στην άμμο ήταν πίσω της. Καθόλου  μπροστά, πλάι , στο χώρο.Μόνο πίσω.  Κάθισε κάτω, δίπλα στο κύμα κι άκουγε, άκουγε προσεχτικά. Σαν να ήταν ο τελευταίος άνθρωπος στη γη. Όχι ο πρώτος, ο τελευταίος.   Άκουγε όσα έγιναν χθες. Τόσο …

δεν ανάσαινα…

Πνιγόμουν. Και ακόμα πνίγομαι. Ξυπνάω μέσα στο σκοτάδι και προσπαθώ να πάρω ανάσα τρομοκρατημένη. Αυτή η πόλη είναι κακιά, μοχθηρή, στενόχωρη και γκρίζα.  Η βροχή  μπερδεύεται με τον ήχο του νερού που τρέχει για να ποτίσει στον διπλανό ακάλυπτο μια γριά αροκάρια, ξεχασμένη , κιτρινισμένη, θλιμμένη και θλιβερή. Οι ήχοι από το διπλανό διαμέρισμα διακόπτουν …

Η Σκύλα Θεά…

-Δεν είναι και πολλά τα χρόνια που έχω σταθεί στα δικά μου πόδια. Φύσηξε  τα μαλλιά της μπροστά από τα μάτια της με μια κίνηση σαν να ήταν το πιο σημαντικό που είχε να κάνει εκείνη τη στιγμή. Μέτρησα τα ασημένια δαχτυλίδια στο χέρι της. Ήταν τέσσερα και νομίζω άλλα τόσα στο αριστερό .  το …