an old butterfly…

Mια παλιά εγγραφή που μου θύμισε ο WL...     Τρέμει το κορμί Κάθε φορά που την πλάτη  γυρίζεις Τα βήματά μου γίνονται πέρασμα στο αύριο όταν τα μάτια σου γεμίζουν στάλες από λιωμένο κεχριμπάρι. Οι θύμησες καρφιά στις παλάμες μου Και τα χείλη σου πικρό φιλί μού αποθέτουν σταυρωτά Μην ανοίξεις τη χούφτα σου …

pioggia

  Πάλι βρέχει. Κι όταν βρέχει σε θυμάμαι. Στη λιακάδα ξεθωριάζεις, σβήνεις, μικραίνεις και χάνεσαι. Mα, σαν έρχεται η βροχή σε θυμάμαι Μέσα στο νερό και στον καπνό και στη βροντή. Πάλι βρέχει  

αγαπημένε…

Αγαπημένε. Ομολογήσαμε μέσα στη νύχτα τον έρωτα. Ψιθυρίσαμε το Σ' αγαπώ χίλιες φορές Η απουσία παρούσα Δεν ελπίζω. Δεν ποθώ.Δεν υπόσχομαι βήμα κοινό Ξενύχτησες. Ίσως  αρνήθηκες ,ίσως χαμογελάς Εγώ θα ονειρεύομαι, θα πλάθω  τις εικόνες κατά πώς τις θέλω Μόνο που , αγαπημένε, περίμενε  πριν ξεθωριάσεις. Ξέχασα την μυρωδιά του κορμιού σου Και λείπεις  από τις υπόλοιπες αισθήσεις μου …

τα γεράνια…

Με θλιμμένα μάτια κοιτάς από το μπαλκόνι Μοιάζεις τόσο μόνη...  Πώς να το συνεχίσω; Ανάβω τσιγάρο. Ανάβω το φως. Βάζεις τα χέρια στις τσέπες, δυο χέρια γεμάτα αγάπη, είμαι σίγουρος,αγάπη και βασιλικό.  Μαράθηκε στη γλάστρα σου, πέφτουν τα φύλλα. Τα σκουπίζεις. Απλώνεις τα ρούχα. Τραβάς τα μαλλιά σου πίσω. Ξηλωμένη η ζακέτα.Κόκκινη. Με θλιμμένα μάτια …

ending…

    Ήταν που ο γιαλός αρνιόταν να καθρεφτίσει τον ουρανό.  Έτσι η θάλασσα δεν γαλάνιζε, οι ανεμώνες ζάρωναν  στα πόδια των αρμυρικιών  κι ο κορυδαλλός πέταξε χαμηλά πάνω από τη στέγη σου...   Penthesileia

θέλει δύναμη το πάθος…

  (Costas Est Evaggelatos) Ένα μικρό αγέρι σήκωσε κεφάλι μέσα στο λιόγερμα πάνω από την κορυφή του χαμηλότερου λόφου. Δεν το πρόσεξε κανείς καθώς κατηφόριζε στην κοιλάδα των αναμνήσεων κι ανενόχλητο σκάλεψε τα φύλλα ενός γερασμένου παπύρου. Τον ρώτησε από ποιο δρόμο πάνε στην αμαρτία κι ο γέροντας, ξύνοντας με απορία το κεφάλι του, του έδειξε …

Σα νερό…

Σα νερό Σα νερό περνάνε οι αγάπες μου Οι νύχτες και το φως της μέρας Με φουσκοθαλασσιές και κύματα Με κάλμα και αέρα Σα νερό περνάει κι η ζωή Μαζί με τις υποσχέσεις σου ---- (υγ. δική μου και η φωτογραφία....)

Μηδέν…

Εμφανίστηκε από το πουθενά. Κι από το τίποτα γεννήθηκε. Ήταν τα πάντα και το Μηδέν. Μιλούσε, περπατούσε, έμοιαζε με τους άλλους. Έμοιαζε με συνηθισμένο άνθρωπο. Όμως ήταν εκείνος που  η φωτιά φοβήθηκε, εκείνος που το χώμα αρνήθηκε. Θυμάσαι;

maybe…

Χίλιοι διαβόλοι με λευκές μπλούζες πέσανε πάνω στο κορμί μου. Ανοίγανε τη σάρκα με κοπίδια και ψαλίδια. Έψαχναν τα σπλάχνα μου με νύχια και λαβίδες. Γέμισα μπαμπάκια λευκά, γάζες και ορούς. Η πρώτη εγχείριση στη μικρή μου ζωή. Μικρή ήμουν κι εγώ διάβολε, όταν με πυροβόλησαν στην πλάτη - δεν άντεχαν το φως το ματιών …

σκόρπιοι στίχοι…

Έτσι, για να μην αθετήσω την υπόσχεση μου, έπρεπε κάθε νύχτα τώρα να ξεχνάω, σαν τους φτωχούς που είναι έτοιμοι να δεχτούν μ΄ ένα οποιοδήποτε αντάλλαγμα - φτάνει να τους αφήσουν. Και για τους οποίους θα γράψω κάποτε μια ιστορία τόσο τρυφερή που δε θα βρίσκω το δρόμο / Τα βράδια κλαίμε. Το πρωί ονειρευόμαστε …