A legal alien….

Photo by Pixabay on Pexels.com

Συναντήθηκα με τη μοίρα μου σε ένα μπαρ μέρα μεσημέρι.

Είχα κρυφτεί εκεί μη με πετύχει ο ήλιος.

Με κοίταξε και παράγγειλε ό,τι έπινα χαμογελώντας.

Έτσι δε γίνεται; Συναντάς τη μοίρα σου στο μονοπάτι που έχεις πάρει για να της ξεφύγεις.*

Ταξίδευα όλη τη νύχτα και ξημερώθηκα ανάμεσα σε χαμηλά βουνά με πολλές ελιές.

Όταν ο ήλιος μού έδειξε τα δόντια του απειλητικά, μπήκα σε ένα βενζινάδικο αναζητώντας καύσιμα  για το αυτοκίνητο και πληροφορίες για μένα.

Ατύχησα. Ο βενζινάς λίγο μεγαλύτερος μου, με γυαλάκια σοφιστικέ, κοντό ξανθό μαλλί και κόκκινη μπλούζα, μου χαμογέλασε τόσο γλυκά κι αθώα, σαν λύκος χορτασμένος , που δεν άντεξα να του χαλάσω το όνειρο.

Φορώντας το μικρό μου ροζ χαμόγελο που ξεγελά, για να του αποσπάσω την προσοχή από τα σημάδια με αίμα στην πλάτη, έπιασα κουβέντα για τον καιρό. Κέρδισα ένα καλό πλύσιμο στο παρμπρίζ αλλά έφυγα βλαστημώντας χαμηλόφωνα μέσα από τα δόντια μου, αφού δεν έμαθα αυτό που ήθελα.

Δεν ήξερα σε ποια πόλη ήμουν. Θυμάμαι ότι λίγα χιλιόμετρα πριν πέρασα μια γέφυρα και μια πινακίδα με το όνομα ενός ποταμού, αλλά νερό δεν είδα- είμαι σίγουρη για αυτό

 –  Άι σιχτίρ, ξαναείπα κι έψαξα τυφλά να βρω το πακέτο του καπνού. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία το όνομα, μονολόγησα. Μια πόλη σαν τις άλλες που συνάντησα όλους αυτούς τους μήνες, έτσι δεν είναι;

Έχω τη συνήθεια να μιλάω στον εαυτό μου κι ενίοτε να μου απαντά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τώρα έπρεπε να βρω καταφύγιο.

Το βρήκα σε κάποιο από τα στενά πάνω από μια κεντρική πλατεία με ετοιμοθάνατους φοίνικες και κάτι άλλα δέντρα- ιτιές μήπως; Η σχέση μου με τα φυτά είναι αδύνατη- εξαιρούνται αυτά που φέρουν 2 πόδια.

Απέξω υπήρχαν τέσσερα κόκκινα τριαντάφυλλα που με παρέπεμπαν σε bourbon κι αυτό ήταν ικανό στοιχείο. Πάρκαρα σε ένα σοκάκι, δίπλα από ένα κάδο σκουπιδιών ξέχειλο και με αφόρητη  οσμή . Απέναντι  δύο περιστέρια συνέχιζαν να με κοιτάνε όσο χρειάστηκα να βγω από το αυτοκίνητο, να τεντωθώ για να ξεμουδιάσω από τόσες ώρες οδήγησης, να χασμουρηθώ, να στρίψω ένα τσιγάρο, να βρίσω για τον χαμένο αναπτήρα στην τελευταία στάση που είχα κάνει , να κλειδώσω και να σηκώσω το γιακά από το δερμάτινο μπουφάν που είχε ζήσει καλύτερες μέρες κι ακόμα καλύτερες νύχτες .

Η γειτονιά ήταν  ό,τι έπρεπε. Γεμάτη σκουπίδια και εγκαταλελειμμένα κτίρια , όπως αυτό των περιστεριών. Κάτι μου θύμιζε το όλο σκηνικό. Μα, έτσι δε μοιάζει κάθε επαρχιακή πόλη που την έχουν λησμονήσει οι δαίμονες;

I’m an alien, I’m a legal alien, μουρμούρισα και άνοιξα την πόρτα.

                                   `                   `                                  `                            

  *(ατάκα από την ταινία The International )