Νόστος, δρόμος, καρδιά! (blogame)

Ανασαίνω και πάλι τον ίδιο αέρα όπως όταν ήμουν παιδί.

Έλειπα μακριά στα ξένα,  βλέπετε, και δεν πίστευα πως θα ξαναγύριζα. Μα, ποτέ μην πεις ποτέ. Ούτε την Κυριακή…

Έφτιαχνα την βαλίτσα μου και δεν ήξερα τι να πρωτοβάλω μέσα. Ρούχα, αναμνήσεις, τσιγάρα, σουβενίρ, εσώρουχα,φωτογραφίες,τι να χωρέσει μια ζωή και μια αιωνιότητα; Την άδειασα κι έβαλα μόνο μια αλλαξιά ρούχα και εσώρουχα και μια φωτογραφία. Ήταν ασπρόμαυρη, λάθος, σέπια ήταν από άποψη, και είχε τσακίσει στην δεξιά πάνω γωνία. Δεν θυμόμουν πότε την έβγαλα, ούτε ότι την είχα, αλλά μια βραδιά που ήμουν τύφλα με μπράντυ και μοναξιά, ήρθε και έπεσε από ένα βιβλίο, πάνω στα γόνατά μου. ΜΙα λεμονιά, ένα γεράνι, πέτρες, μια σκάλα, μια γυναίκα…Το επόμενο πρωί υπέβαλα την παραίτησή μου, με πλάκωσε νόστος για την πατρίδα είπαν, έγνεψα Ναι , με χτύπησαν τάχα με κατανόηση στην πλάτη , άνοιξα τον υπολογιστή κι έψαχνα πτήση.

 

Ήταν Αύγουστος κι η ζέστη αφόρητη μέσα στο μεσημέρι. Δεν αντέχω τη ζέστη. Είναι ο μεγάλος μου εχθρός. Αυτή λοιπόν η ζέστη ήταν ο υπαίτιος. Βγήκα με τα εσώρουχα στο μπαλκόνι, φραπέ στο χέρι, τσιγάρο και ξεφυσούσα μπας και πετύχω σύννεφο. Απέναντι τα παράθυρα ανοικτά, ο δρόμος άδειος, λέω , δεν πάω μια βόλτα σε κανένα εμπορικό κέντρο να με πιάσει το αιρκοντίσιον και να παγώσω,βαρέθηκα, άλλαξα γνώμη, μπήκα στο μπάνιο , έκανα ντουζ, τα απέναντι παράθυρα ανοικτά. Λείπουν , σκέφτηκα και τα ξέχασαν; Ανάβω κι άλλο τσιγάρο, κι άλλο, άλλη μια τζούρα καφέ, αηδία είχε καταντήσει με λιωμένα παγάκια. Το παράθυρο μού έγνεφε με μια κίτρινη κουρτίνα, αηδία και το γούστο της, σκέφτηκα.  Βρέθηκα έξω από το σπίτι, δεν ξέρω πώς, αλλά ντυμένος, η κίνηση ελάχιστη κι εγώ έκανα πως μιλούσα στο κινητό ,αδιάφορος τουρίστας στη γειτονιά μου, λες και με ξέρανε 2 χρόνια τώρα που μετακόμισα εδώ, γραμμένο σε έχουν αν δεν είσαι κάποιος, κι εγώ ήμουν τόσο αδιάφορος, τόσο βαρετός, τόσο προβλέψιμος. Έτσι μου είχαν πει. Και εκείνη με τα κόκκινα βαμμένα μαλλιά, κι άλλη με το κοντό μπλουζάκι, κι εκείνη με τα γυαλιά, νόμιζα αυτή θα την έπειθα αλλά και πάλι τζίφος. Τόσο προβλέψιμος, ένα χασμουρητό, ένα γειά και αντιός φίλε που έριξες και τα μάτια σου πάνω μου.

Δεν ξέρω πώς μπήκα στο σπίτι. Μάλλον όπως δεν ξέρω και πώς βρέθηκα ντυμένος έξω από το δικό μου μέσα στο μεσημέρι, αλλά σας το είπα, ζέστη κι εγώ την ζέστη δεν την αντέχω, δεν την μπορώ, με τρελαίνει! Με ΤΡΕΛΑΙΝΕΙ!  Μικρό στήθος, γυμνά πόδια, γυμνό κορμί, ένα κρεβάτι σιδερένιο, στον τοίχο μεγάλος καθρέφτης, ένα ζευγάρι φούξια σαγιονάρες στο πάτωμα, νύχια ποδιών φούξια επίσης, δεν ξέρω πώς έγιναν όλα κόκκινα, σας το είπα, η ζέστη, η γαμημένη η ζέστη!

Νόστος είπαν, μα εγώ ξέρω ότι ήταν η φωτογραφία που με βρήκε κι έπρεπε να επιστρέψω μετά από 17 χρόνια, μετά απο εκείνο το βράδυ που πάλι μάζεψα βαλίτσα και έψαξα εισιτήριο και να΄μαι στο Σικάγο, είχα ένα θείο, είχα ανάγκη είπα, είχα χαμόγελο και συγγενείς, έγινα κάποιος, είχα κατακτήσεις, έκανα και οικογένεια, έφυγε σύντομα μακριά μου, έμεινα μόνος, δεν είχα καρδιά λέγανε, δεν είχα μπέσα, δεν είχα υπομονή, λέγανε.

Εδώ είμαι λοιπόν, ήρθα μόνος μου κι αυτοβούλως, υπογράφω ό,τι θέλετε. Νόστος το είπαν, ναι. Γύρισα και συλλάβετέ με επιτέλους!

————————

       Σας το είπα. Είμαι ένας μικρός χαμαιλέοντας, εκείνος που σας ψιθυρίζει τα βράδια στο σκοτάδι,

ανασαίνει κάτω απο το κρεβάτι σας,

μπαίνει μαζί σας στο μπάνιο.

Σας βλέπω όπου κι αν είστε και σας ακούω.

Είμαι ο άλλος σας εαυτός και προσέξτε: θα ξανάρθω!

Να σας ξαναπώ ψέματα….

YΓ. Αλλιώς ξεκίνησε η εγγραφή, άλλο ήθελα να γράψω, τούτο δω όμως βγήκε μόνο του κι άντε να οτ μαζέψεις…

Χαίρομαι που είμαστε εδώ, όσοι είμαστε…

Ποιον να βάλω να συνεχίσει που τους τσακώσατε όλους; Τον Γιάννη του Cinefil θα καλέσω, από το Ηδύποτον φυσικά, κι ας είναι πιο καινούργια/παλιά γνωριμία 🙂

Να καλέσω και τον Κώστα, μια που και γράφει εκτός του να ζωγραφίζει, και ας μου συγχωρήσει το θάρρος, αλλά , έλα να παίξουμε βρε παιδί μου!

Πού είναι κι η Αρματάν και η Θάλασσά μου;