τα γεράνια…

Με θλιμμένα μάτια κοιτάς από το μπαλκόνι

Μοιάζεις τόσο μόνη… 

Πώς να το συνεχίσω; Ανάβω τσιγάρο. Ανάβω το φως.

Βάζεις τα χέρια στις τσέπες, δυο χέρια γεμάτα αγάπη, είμαι σίγουρος,αγάπη και βασιλικό.  Μαράθηκε στη γλάστρα σου, πέφτουν τα φύλλα. Τα σκουπίζεις. Απλώνεις τα ρούχα. Τραβάς τα μαλλιά σου πίσω. Ξηλωμένη η ζακέτα.Κόκκινη.

Με θλιμμένα μάτια με κοιτάς απ΄το μπαλκόνι

Μοιάζεις τόσο μόνη κι εγώ είμαι άγνωστος.

Τα ρούχα στάζουν. Ένα καροτσάκι για ψώνια. Σκουριασμένο. Δυο γλάστρες,μια ντουλάπα. Απλώνεις τα ρούχα. Κοιτάς το απέναντι μπαλκόνι. Η ώρα περιμένει. Η σκιά σου περιμένει. Το νερό κυλάει. Ο άνεμος. Τραβάς τα μαλλιά σου πίσω από το αυτί. Μια φόρμα γκρι. Μια τούφα ατίθαση. 

Με θλιμμένα μάτια με κοιτάς απ’το μπαλκόνι

Μοιάζεις τόσο μόνη κι εγώ μακρινός

Μέσα σε μια άχλη τρεμοπαίζει η ματιά σου

χάνεται  η σκιά σου, δεν ορίζεις εσύ το φως…

Δεν μου βγαίνει. Φταίει κι ο αέρας. Θα βρέξει; Καλύτερα να βρέξει. Η σκόνη κόλλησε στο μπαλκόνι και στα γεράνια. Καλύτερα να βρέξει.